Onze ontdekking van authentiek Frankrijk

De rit door de vallei naar Pied-de-Borne is tweeëntwintig kilometer. Op die dag hadden wij drieën zin in de zon en de bries en het overweldigende gevoel van de afdaling vanaf het hogere land, kronkelend door de lange, hellende vallei van de rivier de Borne. Philippe ging als eerste, trappend vanuit La Bastide-Puylaurent, waarbij zijn lange, slungelige gestalte zijn fiets leek te overweldigen. Kathy en ik stapten op en volgden, roepend naar onze Franse vriend dat dit geen race zou worden; in plaats daarvan wilden we genieten van een ontspannen rit door het platteland van de Cevennen. Dit zou leuk worden!

Op de een of andere manier wist Philippe zijn drang te overwinnen om als een bezetene de berg af te racen, wachtend uren later onderaan. In plaats daarvan bleven wij met zijn drieën hangen bij kleine stroompjes, praatten met dorpsbewoners die hun schapen hoedden in stenen stallen langs de kant van de weg. We dartelden onder patronen van licht dat door overhangende kastanjebossen heen scheen. Zo'n dag kan men zich jaren later herinneren en opnieuw afspelen, net als een filmrol.

Hoe onwaarschijnlijk was het dat we hier in het zuiden van Frankrijk zouden zijn op zo'n dag met een goede vriend. Een onwaarschijnlijke reeks gebeurtenissen had ons naar deze plek en tijd gebracht. Als we die keten van oorzaak en gevolg zouden kunnen terugtracen, zou het ongeveer zo zijn: Philippe, die een pension (een accommodatie met halfpension) runt in een oud hotel in het zuiden van Frankrijk, heeft elk jaar enkele maanden om te reizen. Hij spreekt goed Engels - het resultaat van andere gebeurtenissen in zijn leven. Hij houdt van avontuur en nieuwe mensen ontmoeten.

Een jaar eerder had hij een plan bedacht om het internet te gebruiken om gastaccommodaties te vinden die hem wereldwijd interesseerden. Hij stuurde een e-mail naar elk, waarin hij een ruil voorstelde; hij zou hen een week bezoeken in ruil voor een week in zijn pension. We accepteerden het voorstel enthousiast toen het binnenkwam. We wisten bijna niets over hem en waren verrast toen hij alleen met een kleine tas bij ons aankwam. Zo begon een gekoesterde vriendschap. Gebeurtenissen die leidden tot de lange zonnige rit door deze vallei werden in gang gezet.

Een rustplaats langs de weg... iets kleins te eten, wat wijn en een ontspannen gesprek. We waren nog geen uur aan het fietsen toen een klein café om de bocht van de weg verscheen. Aan een klein tafeltje ging het gesprek over Philippe's vroegere leven.

Glijdend over een lang stuk weg met een idyllisch panorama dat zich voor me ontvouwde, werd ik eraan herinnerd dat in dit landschap Robert Louis Stevenson in 1878 een ezel leidde voor een langdurige reis. Zijn boek, "Travels With A Donkey In The Cevennes" is een verslag van zijn tijd hier.
Langs de weg hangen kleine wijngaarden onzeker vanaf de hellingen boven ons. Kleine stenen gehuchten onder terracotta daken liggen geïsoleerd op nabijgelegen berghellingen. Een abdij "Notre Dame des Neiges" leunt vanaf een klif, een andere kroont een kleine heuvel.
In de zomer bezoeken wandelaars uit Frankrijk, België, Duitsland, Nederland en het VK dit gebied. Ze wandelen paden door het ruige terrein, waarbij ze een netwerk van gîtes (pensions) bereiken die zich op een dag wandelen van elkaar bevinden. Ze arriveren elke avond op tijd voor een vijfgangendiner, een avond van gezelschap, en een bed. Ze krijgen 's ochtends ontbijt geserveerd, kunnen dan een brood kopen dat Philippe heeft gebakken, en gaan weer op pad voor een dag in de bergen en een ander wachtend pension in de avond.

Het prachtige aan de rit door de Bornevallei is dat het allemaal bergafwaarts is. Er hoeft niet getrapt te worden, alleen af en toe geremd om de snelheid te verminderen. Ik heb fietsen bergop altijd als een zwaar overschatte activiteit beschouwd. Dus, ik ben op deze dag vrij om volledig te genieten van de neerwaartse kronkels van de weg.
Het was slechts een voorbijgaande gedachte - meestal een voorbijgaand gevoel van waardering voor de prachtige dag die voor ons lag. De gedachte was deze: mijn leven tot nu toe heeft samengewerkt om me deze dag op deze weg te geven met deze vrouw die ik getrouwd heb en deze vriend. Er zijn zoveel kruispunten geweest op het pad van mijn leven en ook in het leven van mijn twee metgezellen, en vandaag zijn ze allemaal samengekomen op deze ene weg naar Pied-de-Borne.

Verzamelingen van stenen huizen glijden langs ons voorbij tijdens onze afdaling. Hier vinden eenvoudige mensen hun levensonderhoud, voeden gezinnen op en leren weinig vragen te stellen over hun bestaan. Ik vermoed dat slechts een enkele persoon ooit de reis naar Parijs heeft gemaakt. Ze trouwen wanneer het tijd is - met een persoon die niet te nauw verwant is - en gaan direct verder met een ordelijk bestaan in de huizen van hun voorouders.

Ja, het leven beslist grote en kleine kwesties in hun levensjaren. Maar voor hen is het makkelijker; er zijn minder kruispunten op de weg. Voor hen is de lijst met keuzes gewoon korter.
Het is laat in de middag wanneer we afdalen naar de stad aan het meer, het einde van onze fietstocht. We strekken ons opnieuw uit rond een cafétafel, bestellen eten, wijn, koffie. We voelen elkaars waardering voor wat we net hebben voltooid. We vinden tevredenheid, kameraadschap. Binnenkort zullen wij en de fietsen terugkeren naar het pension van Philippe genaamd "L'Etoile Guesthouse" (De Ster) in het kleine dorp La Bastide-Puylaurent. Maar nu is er tijd voor een ontspannen gesprek.

Ik vroeg Philippe opnieuw naar zijn tijd in Amerika als jonge man. Hij was achttien toen hij en zijn broer, bijna geen Engels sprekend, naar New York vlogen en liftend naar Californië gingen. Er was goud in Californië, hadden ze gehoord. Ze schraapten het geld voor de tickets bij elkaar en stapten op het vliegtuig.
"Dat was een gedurfde beslissing voor iemand zo jong," zei ik.
"Maar, je vergeet iets Tom. Ik beslis niet. Het leven beslist," antwoordde hij.
"En wat heeft het leven nu voor jou in petto?"
"Ik weet het niet. Het pension is te veel.... sedentair: ik moet iets doen waarbij ik beweeg." Philippe staarde peinzend naar het meer. "We zijn ergens goed voor, maar wat... het is moeilijk te weten."

Er zijn alweer een paar jaar verstreken sinds die dag. De weg vanaf La Bastide-Puylaurent is nog steeds zoals hij was. Maar andere wegen strekken zich nu voor ons uit, kronkelend over verre, onbekende horizonnen.
We hebben meer dagen gedeeld met Philippe toen hij ons twee jaar later opnieuw bezocht in de Ozarks. Altijd bereidt hij tijdens zijn bezoeken een heerlijk Franse maaltijd voor onze gasten en ons. We houden lange ontspannen gesprekken over filosofische onderwerpen en de kunst van het leven, de menselijke conditie. We kanoën op de rivier, hakken brandhout, plannen onze ondernemingen. Vaak laat hij zijn speelse kant zien. Door Tom Corey

Uit "Een Hoge Zonnige Plaats". Het boek kan verkregen worden op het volgende webadres: https://www.lulu.com/spotlight/rockeddy