    |
Ucluelet en Tofino Het einde van de wereld
|
   
|
Aankomst op Vancouver Island, met de veerboot van Horseshoe Bay naar Nanaimo, een dag eerder dan onze volgende afspraak, we rijden richting Tofino, een kleine havenstad ongeveer 40 km ten noorden van Ucluelet. De oversteek van het eiland duurt langer dan verwacht, omdat de weg erg bochtig en ruw is. Het is een doodlopende weg; daarna ligt de Stille Oceaan en China. De weg doorkruist een indrukwekkend oud bos van naaldbomen, hier "Rain Forest" genoemd.
MacMillan Provincial Park (Cathedral Grove)
Dit prachtige stukje bos ligt in het midden van Vancouver Island tussen Parksville en Port Alberni. Het MacMillan Park, opgericht in 1947, is een van de laatste overblijfselen van het gematigde regenwoud dat meer dan duizend jaar geleden het hele eiland bedekte. De oudste Douglas-sparren zijn 500 jaar oud.
Iets verder richting Port Alberni ligt een oude zagerij, midden in het bos, die nu nog maar langzaam werkt. Een watermolen drijft de machines aan en in de houten kanalen kunnen we de grote zalmen tegen de stroom in zien zwemmen. Meren, vervolgens fjorden en uiteindelijk de zee en de wijde wereld.
Hier, in Tofino, is een Duitser verdwaald die alleen zijn hotel-restaurant runt. Het interieur is een beetje oubollig en countrymuziek vult de zaal. "Vind je het leuk? Dit is goede muziek", roept hij naar ons. Het ritme van deze traditionele country en zijn accent doen ons denken aan de bierwals in München. Fish and chips + een glas rode wijn en we zijn weer voldaan. Weer een origineel persoon die zijn geboorteland niet mist en zijn zaak op zijn eigen manier runt, zelfs als dat niet iedereen bevalt. De kamer is schoon, eenvoudig en goedkoop, maar het ontbijt, dat tussen 8 en 11 uur zou plaatsvinden, bestaat niet meer. "Het is dicht! Het is om 2 uur open!" zegt de herbergier met zijn zware Duitse accent, ook al is hij hier al 40 jaar.
Het is in de haven van het kleine stadje dat de indianen en de buitenbeentjes, die op de kleine omliggende eilanden wonen, komen bevoorraden. Brandstof voor de boten, voedsel voor de mensen, en dan verdwijnen ze in een oogwenk aan de horizon. Ook zijn er deze kleine watervliegtuigen die bijna overal kunnen landen met een grote wendbaarheid.
Iedereen is hier aardig, de mensen zijn relaxed. Deze twee jongeren die de motor van hun kleine boot repareren, zitten helemaal in hun eigen wereld en hun kleine bastaardhond voelt zich ook thuis, springend van de pier naar de boot en vice versa.
Een bord aan de rechterkant van de weg naar Ucluelet geeft ons een uitzichtpunt op de oceaan door het "Rain Forest" of deze vochtige jungle met zijn indrukwekkende boomstammen. Het bos loopt nog ongeveer 2 km door voordat het de zee bereikt.
Twee vastberaden wandelaars, met wandelschoenen en kleine rugzakken, gaan een klein pad op dat zich in dit oerbos nestelt. Profiterend van hun tempo, besluiten we hen met enige afstand te volgen. Het pad wordt snel moeilijk, het daalt steil af, bezaaid met wortels en op sommige plaatsen ondergelopen door modder. Ik heb vergelijkbare paden gezien op het eiland La Réunion. Klimmen, afdalen en vooral goed kijken waar je je voeten neerzet. Het vermoeiendste is misschien wel om steeds je balans te bewaren en voortdurend van tempo te wisselen. Het bos is echt ongerept, gelukkig is het pad goed aangegeven en regent het niet. Na volharding in deze uitputtingsslag komen we eindelijk, als bij toverslag, op een fijn zandstrand waar de zeelucht ons diep in de longen raakt.
Hier moesten sommige schepen voor anker gaan en met een sloep mannen, wapens en bagage aan wal brengen voordat ze de natuur in haar volle omvang trotseerden. We zijn aan het begin en het einde van de wereld.
Op de terugweg zit een blauwe en zwarte vogel roerloos op een tak naar ons te kijken. Het lijkt alsof hij zich mooi voelt en poseert voor de foto.
Het avontuur en het toerisme; ik zoek misschien een derde dimensie: Ucluelet lijkt een beetje op Tofino, maar groter. De huizen, langs de oever op een rij, zijn gebouwd op palen. Ze lijken meer op grote hutten met brede balkons die uitkijken op de zeearm. Houten trappen bieden toegang tot de drijvende steigers; ideaal om te wandelen en gegarandeerd een goede sfeer.
Aan het einde van de steiger ligt de Zeal, een mooie visboot met mannen aan boord. Ter plaatse aangekomen gaat het werk goed en wordt mijn hulp, om de beschermende banden tussen de romp en de steiger weer op hun plaats te leggen, met plezier aanvaard.
Jim, de kapitein, is een joviale en directe man, hij nodigt me uit aan boord en stelt me voor aan zijn bemanning. Een man die de machines onderhoudt, twee mannen die de keuken renoveren en een man die staand soep eet in zijn gele regenjas. James de monteur uit de Northwest Territories, Dwain de beroepsvisser, Dave de hoofdmachinist en Darren, bijgenaamd Whity, de gelegenheidskok, advocaat van beroep en zoon van de eigenaar van de Zeal. Het weer is vandaag slecht en gisteren was er zelfs een kleine tornado die de kust raakte. Het schip blijft aan de kade en de mannen gebruiken de tijd om alles op orde te brengen.
Het is een beetje zoals bij L'Etoile; er is geen gebrek aan werk en het volgende seizoen is een beetje zoals de volgende keer dat je de zee op gaat. Ik heb L'Etoile altijd vergeleken met een vrachtschip, met de stookruimte als machinekamer, het balkon dat aanvoelt alsof je op het dek van een schip bent en de bezoekers die me de wereld laten zien. Er is ook een kapitein en het schip kan ook zinken.
Jim, de kapitein, leidt me rond op zijn schip; de kooien, de keuken, de gang, het ruim waar de vis en het ijs worden opgeslagen, de machinekamer, het dek met zijn visnetten en tenslotte de stuurhut met het echte houten roer en de koperen thermometers in alle formaten. Een groot computerscherm verbonden met internet en GPS stelt de piloot in staat voortdurend de prijs van vis en zijn positie te kennen. "Het is een goed beroep, je verdient er goed je brood mee", zegt Jim terwijl hij zich comfortabel voor zijn roer nestelt.
Buiten verandert het weer niet en de boot schommelt licht op de deining; de regen en de wind zijn nog verder toegenomen. Het is gezellig in de eetkamer die we delen met de keuken. Elk een biertje, het vuur in de kachel en de uitstekende sandwiches die met liefde worden geserveerd door de kok.
Voordat Dave, de machinist, terugkeert naar zijn machinekamer, laat ik ze een paar digitale foto's van mijn regio zien. Vanuit een boot en British Columbia lijken de Cevennen en de kleine middeleeuwse dorpjes, zoals La Garde Guérin, erg ver weg en lijken ze indruk te maken op de zeelieden die even hun gedachten kunnen verzetten. Vijf maanden werk en zeven maanden reizen, dat zou de kapitein wel bevallen. Uitwisseling van visitekaartjes en stevige handdrukken. We hebben zojuist de echte gastvrijheid ervaren, die men slechts zelden vindt! Als herbergier onthoud ik deze spontane, onverwachte en zeer relevante les.
Ucluelet en Tofino, Vancouver Island, British Columbia, Canada - Kaart 
Oud vakantiehotel met een tuin aan de oevers van de Allier, L'Etoile Gastenhuis bevindt zich in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op het kruispunt van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72 en de GR®700 Régordaneweg (St Gilles), GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardèche Gebergte, Margeride. Veel lusroutes voor dagwandelingen en fietstochten. Ideaal voor een ontspannen verblijf.
Copyright©etoile.fr