   
|
Ucluelet και Tofino Το τέλος του κόσμου
|
    |
Άφιξη στο νησί του Βανκούβερ, με το φέρι από το Horseshoe Bay προς το Nanaimo, με μία μέρα αντί από το επόμενο ραντεβού, κατευθυνόμαστε προς το Τοφίνο, μικρό λιμάνι λιμανιούχος που βρίσκεται σε σαραντά χιλιόμετρα βόρεια της Ucluelet. Η διάσχιση του νησιού είναι πιο μεγαλύτερη από το αναμενόμενο διότι διότι διότι, και είναι μια οδός χωρίς χωρίς; μετά βρίσκεται ο Ειρηνικός Ωκεανός και η Κίνα. Ο δρόμος διασχίζει μία εντυπωσιακή δάσος χιλιάδενδρων αιωνίων, που ονόμαζεται εδών πολλαπλά χρόνιας εκετός ηλικίας, ηοποίας "Rain Forest".
Επαρχιακό Πάρκο ΜακΜίλαν (Καθεδρικός Grove)
Αυτό το μικρό κομμάτι πανέμορφου δάσους βρίσκεται προς το κέντρο του νησιού του Βανκούβερ, μεταξύ Parksville και Port Alberni. Δημιουργήθηκε το 1947, το Πάρκο Μακ Μίλαν είναι ένα από τα τελευταία κατάλοιπα του εύκρατου δάσους βροχής που κάλυπτε ολόκληρο το νησί πριν από περισσότερα από χίλια χρόνια. Τα παλαιότερα έλατα Ντάγκλας έχουν ηλικία 500
χρόνια.
Λίγο πιο πέρα προς το Port Alberni, βρίσκεται ένα παλιό πριονιστήριο, στη μέση του δάσους, που τώρα λειτουργεί μόνο με μειωμένη παραγωγική ικανότητα. Ένας υδρομύλος θέτει σε λειτουργία τις μηχανές και είναι στα ξύλινα κανάλια που μπορεί κανείς να παρατηρήσει τους σολομούς που ανεβαίνουν αντίθετα στο ρεύμα του νερού. Λίμνες, στη συνέχεια φιόρδ και τέλος η θάλασσα και ο ανοιχτός ωκεανός.
Εδώ, στο Τοφίνο, έχει έρθει ένας Γερμανός που διαχειρίζεται μόνος του το
ξενοδοχείο-εστιατόριό του. Το εσωτερικό είναι λίγο κιτς και η μουσική κάντρι πλημμυρίζει την αίθουσα. "Σας αρέσει; Αυτό είναι καλή μουσική" μας φωνάζει. Ο ρυθμός αυτής της παραδοσιακής κάντρι και η προφορά του μας φέρνουν στο μυαλό τη βαλς της μπύρας στο Μόναχο. Fish and chips + ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και νιώθουμε χορτάτοι. Ένας ακόμα ιδιόρρυθμος που δεν μετανιώνει για τη χώρα καταγωγής του και διαχειρίζεται την επιχείρησή του με τον δικό του τρόπο, ακόμα κι αν αυτό δεν αρέσει σε όλους. Το δωμάτιο είναι καθαρό, απλό και φθηνό, αλλά το πρωινό, το οποίο υποτίθεται θα σερβιρόταν από τις 8 π.μ. έως τις 11 π.μ., δεν υπάρχει πλέον. "Είναι κλειστό! Ανοίγει στις 2 η ώρα!" μας λέει ο ξενοδόχος με τη βαριά γερμανική προφορά του, αν και είναι εδώ και 40 χρόνια.
Είναι στο λιμάνι της μικρής πόλης όπου οι Ινδιάνοι και οι περιθωριακοί, που κατοικούν στα μικρά νησιά γύρω, έρχονται για να ανεφοδιαστούν. Καύσιμα για τα σκάφη, τρόφιμα για τους ανθρώπους, και μετά, με μια στροφή του κινητήρα, εξαφανίζονται ήδη στον ορίζοντα. Υπάρχουν και αυτά τα μικρά υδροπλάνα που προσγειώνονται σχεδόν οπουδήποτε με μεγάλη ευελιξία.
Όλοι εδώ είναι φιλικοί, οι άνθρωποι είναι χαλαροί. Αυτοί οι δύο νέοι που επισκευάζουν τη μηχανή της μικρής βάρκας τους είναι στον δικό τους κόσμο και το μικρό μπάσταρδο σκυλάκι τους νιώθει εξίσου άνετα, πηδώντας από την προβλήτα στο σκάφος και το αντίστροφο.
Ένα πινακίδιο, στα δεξιά του δρόμου προς το Ουκλουλέτ, μας υποδεικνύει ένα σημείο θέας προς τον ωκεανό μέσα από το "Rain Forest" ή αυτή την υγρή ζούγκλα με τα εντυπωσιακά κορμούς δέντρων. Το
δάσος προχωράει ακόμα περίπου 2 χιλιόμετρα πριν συναντήσει τη θάλασσα.
Δύο αποφασισμένοι πεζοπόροι, με μπότες πεζοπορίας και μικρά σακίδια
στην πλάτη, κατευθύνονται προς ένα μικρό μονοπάτι που εισχωρεί σε αυτό το παρθένο δάσος. Εκμεταλλευόμενοι την ορμή τους, αποφασίζουμε να τους ακολουθήσουμε με λίγη καθυστέρηση. Το μονοπάτι γίνεται πολύ γρήγορα δύσβατο, κατηφορικό, γεμάτο ρίζες και πλημμυρισμένο από λάσπη σε κάποια σημεία. Έχω γνωρίσει παρόμοια μονοπάτια στο νησί Reunion. Ανέβασμα, κατέβασμα, και κυρίως να προσέχεις πού βάζεις τα πόδια σου. Το πιο κουραστικό είναι ίσως να διατηρείς την ισορροπία σου και να αλλάζεις ρυθμό κάθε στιγμή. Το δάσος είναι πραγματικά παρθένο, ευτυχώς το μονοπάτι είναι καλά σηματοδοτημένο και δεν βρέχει. Επιμένοντας σε αυτή τη δοκιμασία, φτάνουμε τελικά και σαν θαύμα σε μια παραλία με
ψιλή άμμο όπου ο θαλασσινός αέρας μας γεμίζει τα πνευμόνια.
Εδώ έπρεπε να αγκυροβολούν κάποια πλοία και με μια γρήγορη βαρκάδα να
καταθέτουν άντρες, όπλα και αποσκευές πριν αντιμετωπίσουν τη φύση στη μεγαλοπρέπειά της. Είμαστε στην αρχή και στο τέλος του κόσμου.
Στην επιστροφή μας, πάνω σε ένα κλαδί, ένα πουλί με μπλε και μαύρα χρώματα μας κοιτάει ακίνητο. Λες και νιώθει όμορφο και ποζάρει για τη φωτογραφία.
Η περιπέτεια και ο τουρισμός· ψάχνω μια τρίτη διάσταση που ίσως είναι αυτή: Το Ουκλουλέτ μοιάζει λίγο με το Τοφίνο, αλλά είναι μεγαλύτερο. Τα σπίτια,
στοιχισμένα στην ακτή, είναι χτισμένα πάνω σε πασσάλους. Μοιάζουν περισσότερο με μεγάλες καλύβες με φαρδιούς μπαλκόνια που βλέπουν στον κόλπο. Ξύλινες σκάλες δίνουν πρόσβαση στις
πλωτές προβλήτες· ιδανικός περίπατος και ατμόσφαιρα εγγυημένη.
Στην άκρη της προβλήτας είναι αγκυροβολημένο το Zeal, ένα ωραίο ψαράδικο
με άντρες στο πλήρωμα. Φτάνοντας εκεί, η δραστηριότητα είναι έντονη και η βοήθεια για την τοποθέτηση των ελαστικών προστασίας μεταξύ του κύτους και της προβλήτας γίνεται δεκτή με χαρά.
Ο Τζιμ, ο καπετάνιος είναι ένας εύθυμος και άμεσος άνθρωπος, με προσκαλεί στο πλοίο του και με συστήνει στο πλήρωμά του. Ένας άντρας που φροντίζει τις μηχανές, δύο άντρες που ανανεώνουν την κουζίνα και ένας άντρας που τρώει μια σούπα όρθιος με το κίτρινο αδιάβροχό του. Ο Τζέιμς ο μηχανικός, από τις Βόρειες Περιοχές, ο Ντουέιν ο επαγγελματίας ψαράς, ο Ντέιβ, ο επικεφαλής μηχανικός και ο Ντάρεν, με το παρατσούκλι Whity, ο περιστασιακός μάγειρας, δικηγόρος στο επάγγελμα και γιος του ιδιοκτήτη του Zeal. Ο καιρός είναι άσχημος σήμερα και χθες ήταν ακόμη ένας μικρός τυφώνας που έπληξε τις ακτές. Το πλοίο θα παραμείνει στο λιμάνι και οι άντρες εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να θέσουν τα πάντα σε τάξη.
Είναι λίγο όπως στο L'Etoile· η δουλειά δεν λείπει και η επόμενη σεζόν είναι λίγο σαν το επόμενο ταξίδι στη θάλασσα. Προετοιμασίες για την καλύτερη δυνατή έξοδο.
Ο Τζιμ, ο καπετάνιος, με ξεναγεί στο πλοίο του: τα κρεβάτια, η κουζίνα, ο διάδρομος, η αποθήκη όπου αποθηκεύεται το ψάρι και ο πάγος, η αίθουσα των μηχανών, το κατάστρωμα με τα δίχτυα ψαρέματος και, τέλος, η καμπίνα πλοήγησης με το πραγματικό ξύλινο τιμόνι και τα χάλκινα θερμόμετρα διαφόρων μεγεθών. Ένα μεγάλο οθόνη υπολογιστή συνδεδεμένη στο διαδίκτυο και στο GPS επιτρέπει στον πιλότο να γνωρίζει συνεχώς την τιμή των ψαριών και τη θέση του. "Είναι καλή δουλειά, βγάζεις καλά χρήματα" μου λέει ο Τζιμ, καθώς κάθεται άνετα μπροστά στο τιμόνι του.
Έξω, ο καιρός δεν αλλάζει και το πλοίο κουνιέται ελαφρώς στα κύματα· η βροχή και ο άνεμος έχουν ενταθεί. Νιώθουμε καλά στην τραπεζαρία που μοιράζεται με την κουζίνα. Ο καθένας με μια μπύρα, η φωτιά στη σόμπα και τα εξαιρετικά σάντουιτς που σερβίρονται με ευχαρίστηση από τον σεφ.
Πριν ο Ντέιβ, ο μηχανικός, επιστρέψει στην αποθήκη του και στο λάδι του, τους δείχνω μερικές ψηφιακές φωτογραφίες από την περιοχή μου. Από ένα πλοίο και από τη Βρετανική Κολομβία, οι Σεβέννες και τα μικρά μεσαιωνικά χωριά, όπως η La Garde Guérin, φαίνονται πολύ μακριά και φαίνεται να κάνουν εντύπωση στους ναυτικούς που αλλάζουν παραστάσεις. 5 μήνες δουλειάς και 7 μήνες ταξιδιού· αυτό θα άρεσε στον καπετάνιο. Ανταλλαγή επαγγελματικών καρτών και ειλικρινείς χειραψίες. Ζήσαμε την αληθινή φιλοξενία, αυτή που βρίσκεις πολύ σπάνια! Ως ξενοδόχος, κρατώ αυτό το αυθόρμητο, απροσδόκητο και πολύ ουσιαστικό μάθημα.
Ουκλουλέτ και Τοφίνο, Νησί Βανκούβερ, Βρετανική Κολομβία, Καναδάς - Χάρτης 
Πρώην ξενοδοχείο διακοπών με κήπο στις όχθες του ποταμού Αλιέ, το L'Etoile σπίτι φιλοξενίας βρίσκεται στη La Bastide-Puylaurent, μεταξύ της Λοζέρ, της Αρντές και των Σεβέν, στα βουνά της νότιας Γαλλίας. Στο σταυροδρόμι των μονοπατιών GR®7, GR®70 Μονοπάτι Στίβενσον, GR®72, GR®700 Δρόμος Ρεγκορντάν (St Gilles), GR®470 Πηγές και Φαράγγια του Αλιέ, GRP® Cevenol, Βουνό Ardéchoise, Margeride. Πολλές κυκλικές διαδρομές για πεζοπορίες και μονοήμερες ποδηλατικές εκδρομές. Ιδανικό για μια διαμονή χαλάρωσης.
Авторское право©etoile.fr