De Translozérienne in La Bastide-Puylaurent
|
|
De Translozérienne in La Bastide-Puylaurent |
|
Het parcours van deze lijn heeft vele wijzigingen ondergaan vanwege het extreem ruige terrein dat ze doorkruist. Aanvankelijk was er een veel directere en minder kronkelige route tussen Mende en La Bastide gepland, een project dat in de jaren 1880 werd gelanceerd. Echter, de moeilijkheden bij het boren van de tunnels, de zeer hoge bouwkosten en het lage potentieel van de lijn leidden tot een volledige herbeoordeling van het project. De reeds begonnen of simpelweg geplande werken, met name nabij Mende (tunnel van Badaroux) en Belvezet (tunnel van Altaret Goulet), zijn stopgezet. Uiteindelijk is het huidige tracé, dat meer de pittoreske charme dan de efficiëntie benadrukt, laat bestudeerd en uitgevoerd.
Fernand, niet erg geneigd tot landbouwwerk en enigszins wanhopig, had besloten deze moeilijke streek ook te verlaten. Hij was stilletjes weggegaan, een januari-ochtend dit jaar, op het moment dat de dageraad de slapeloosheid ontbond. Slecht gekleed, over onveilige en moeilijk begaanbare paden, had hij zich naar La Bastide-Puylaurent begeven, waar de bouw van de toekomstige spoorlijn, de "Translozérienne", een aanzienlijke hoeveelheid arbeidskrachten vereiste. Grote werken van deze 19e eeuw, het eerste project van deze lijn die Le Puy-en-Velay met Nîmes verbond, met aansluitingen op Grandrieu, Rieutort-de-Randon, Mende en Florac, kende verschillende fortuinen.
Gepresenteerd in eerste lezing in 1855 door de prefect van Lozère, werd het simpelweg afgewezen door de studcommissie onder druk van president Napoleon III. Gelukkig, enigszins herzien, vormde het tweede programma dan het definitieve project, ondanks een impulsieve tegenstand die vooral uit de Ardèche kwam, een aangrenzende afdeling. Deze vele terughoudendheden overwonnen en met de volledige invloed van de heer Talabot, toekomstige directeur-generaal van "PLM", evenals de heer Théophile Roussel, toenmalig parlementslid van Lozère, leek het ontwerp uiteindelijk geaccepteerd en op 19 juni 1857 verklaarde de regering de lijn van algemeen nut.
Sindsdien bleek ter plaatse het werk titanesque, bijzonder moeilijk en gevaarlijk. Het doel was al meerdere keren in de rouw gehuld, maar ondanks alles vorderde de bouw langzaam, zeker, aangezien het verlaten van het project niet in de ondertekende tekst stond. De bouw was inderdaad gestart. Toch stapelden de moeilijkheden zich op, met obstakels die even aanzienlijke als onvoorzien waren, goed verborgen door de natuur, die zich aan de ingenieurs presenteerden, en die de arbeidersmassa op elk moment konden ontmoedigen.
Het tracé en het profiel van deze spoorlijn vereisten noodzakelijkerwijs het boren van een groot aantal tunnels en de bouw van gigantische kunstwerken, zoals viaducten, waarvan sommige leken te flirten met de hemel vanaf hun tachtig meter hoogte. Jean-Baptiste was hierover bijzonder goed geïnformeerd door een handelaar uit Langogne die kledingaccessoires aanbood. Als deze handelaar hardhandig in zaken was, was hij niet gierig met informatie. Genietend van de verworven gastvrijheid gedurende een hele middag, en na enkele kleinigheden van weinig belang, beschreef hij helder de ongelooflijke onderneming en de omvang van de bouwplaatsen door Lozère. Hij presenteerde de gekozen locaties als ruw en wild, met demonische toegang, en koos om zijn woorden te illustreren met een diepe, sterk ingeklemde vallei, die zich aan de voet van de "Grattassac" bevond, gevormd uit verbrijzelde leisteen als gevolg van duizenden jaren van erosie.
Jean-Baptiste testte de waarheidsgetrouweheid van de opmerkingen van de handelaar langdurig en pas toen raakte hij werkelijk geïnteresseerd in de gebeurtenissen. Maar als deze plaatsen zo steil zijn, hoe willen ze deze berg dan oversteken? vroeg hij. Daar kom ik! Deze top zal eindelijk worden overwonnen door een tunnel van zevenhonderd meter lang, en zo zullen de toekomstige treinen van het dal van de Allier naar dat van de Altier gaan zonder de hoge toppen te hoeven passeren. De handelaar sprak uitvoeriger over de doorgang in de vallei van de Chassezac. Een ware wonder voor het oog, een plaats waar zeker God de schoonheid creëerde! voegde hij eraan toe voordat hij zijn technische uiteenzetting over de boring van de tunnel van Albespeyres (Prévénchères) voortzette.
Realiseert u zich dat, mijnheer? drong hij aan. De toekomstige spoorlijn zal vijfhonderdtwintig meter van de galerij onder deze extreem taaie berg doorkruisen. Een operatie, riep hij, faraonisch, in granito van onvoorstelbare weerstand. Als je denkt! preciseerde hij, zoals een vooraanstaand technicus. Dat de vooruitgang per aanval slechts twintig centimeter per dag bedraagt. Bovendien! ging hij verder, schijnbaar onuitputtelijk over het onderwerp. Vanwege de duidelijke risico's van verstikking voor de chauffeurs en de machinisten op de bouwplaats, wordt momenteel overwogen een ventilatiefabriek te bouwen bij de ingang van de tunnel, een innovatie in dit opzicht.
Jean-Baptiste raakte verloren in dit verhaal, verrast door zoveel kennis die in het verslag was ontwikkeld. Hij probeerde wanhopig deze barbaarse termen, tot dan toe onbekend in zijn eigen vocabulaire, te assimileren. Alleen, uit trots, probeerde hij zijn wetenschappelijke tekortkomingen te verbergen. Hij zocht en vond een passende vraag. Maar hoeveel van dergelijke infrastructuren zal deze lijn vereisen? Ongeveer tien tunnels van variabele grootte tussen La Bastide-Puylaurent en Concoules, aangevuld met vier of vijf viaducten, waarbij voor alleen de sector van Villefort meer dan tweeduizend vijfhonderd arbeiders werden ingezet. Het is grandioos, buitengewoon! riep Jean-Baptiste, terwijl hij enthousiasme veinste.
Maar hoeveel zullen deze werken kosten? Een fortuin, zeker? Inderdaad! De kosten van deze enorme bouwplaats zullen ons zeker overkomen als buitensporig. Hoe dan ook, de uitgaven voor deze realisatie gaan ons te boven. Bijvoorbeeld, achthonderdduizend franken goud voor de bouw van het viaduct over de Altier, twee keer minder kostbaar dan dat in Chamborigaud, en toch kunnen deze bedragen bescheiden lijken in vergelijking met de twee miljoen franken goud die bestemd zijn voor de voltooiing van de tunnel van Albespeyres. Welnu! reageerde Jean-Baptiste, verbijsterd door de vermelding van dergelijke bedragen. (Hij nam een moment van reflectie om de klok van waarden in zijn geest bij te stellen :) Dit zijn echt kolossale fortuinen! gaf hij toe. Het verbaast me niet dat onze gewaardeerde parlementariër, Théophile Roussel, zulke warme dankbetuigingen aan president Louis Napoléon richt.
Hij greep de krant die nonchalant op de tafel lag. Kijk! Lees het zelf! Daar! Op de voorpagina! drong Jean-Baptiste aan terwijl hij de brochure aan zijn gesprekspartner overhandigde. Ik heb het exemplaar zorgvuldig bewaard, want je moet weten dat het hier onderscheppen van een lokale publicatie hetzelfde is als gerst zaaien op de Mont Lozère. De handelaar zette dikke glazen op zijn prominente neus, gekleurd met roze-violet, en las zonder aarzeling het artikel luidop voor. "Brief verzonden door Théophile Roussel, parlementslid van Lozère, aan president Louis Napoléon Bonaparte. Uittreksel uit "Moniteur de la Lozère" Sire, door het bevelen van de uitvoering van de wet van 19 juni 1857, heeft u de vriendelijkheid gehad om uw ogen te richten op deze streek, interessant maar te vaak vergeten. Door het aan te sluiten op het spoorwegnet, heeft u het een nieuw leven gegeven. Kroniek van een tijdperk. Door Serge Durie. Maatschappij van Schrijvers.
Het verhaal dat ik je ga vertellen speelt zich af aan het begin van de 20e eeuw, een tijd waarin treinen essentieel waren voor het verbinden van afgelegen gebieden. De Translozérienne had een sectie die het gehucht Larzalier bereikte, gelegen op 1.215 meter hoogte. Het was het hoogste punt van de lijn, maar ook het meest problematische in de winter. Sneeuwstormen waren frequent in deze regio. In februari 1903, slechts vier maanden na de opening van de lijn, werd het treinverkeer naar Larzalier onderbroken door overvloedige sneeuwval. Zelfs de aanleg van 4 kilometer sneeuwschermen was niet voldoende om het winterverkeer van de treinen te waarborgen.Geconfronteerd met deze uitdaging, namen de ingenieurs buitengewone maatregelen. Ze bouwden zes kunstmatige galerijen, gegraven in de berg, met een totale lengte van 1.460 meter. Maar zelfs dat was niet genoeg. Tussen januari en februari 1907 probeerde slechts één trein te rijden, maar bereikte nooit zijn bestemming. De sneeuwstormen waren meedogenloos.
Tijdens de zomer van hetzelfde jaar werden drie andere galerijen gebouwd, wat het totaal op acht galerijen bracht met een cumulatieve lengte van 1.563 meter. Deze infrastructuur was uniek in Frankrijk. Stel je deze donkere tunnels voor, gegraven in de rots, waar de treinen zich een weg baanden om de sneeuw en de kou te trotseren.Zo heeft de Translozérienne overleefd dankzij deze galerijen, waardoor een bijna normaal verkeer mogelijk was, ondanks de strenge winterse omstandigheden. Dit verhaal getuigt van de moed van de spoorwegarbeiders en de menselijke vindingrijkheid tegenover de natuurlijke elementen. En elke keer dat je vandaag met de trein reist, vergeet niet deze stille tunnels die de spoorlijn hebben bewaard in de besneeuwde bergen van Lozère.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cévennes in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr