De abdij Notre-Dame des Neiges in Ardèche
|
|
De abdij Notre-Dame des Neiges in Ardèche |
|
Opgericht in 1850 door trappisten van de abdij Aiguebelle op 1100 meter hoogte in de Ardèche bergen. Hier stichtten ze de abdij Notre-Dame des Neiges, een klooster gewijd aan gebed, werk en stilte. Het leven was zwaar in de abdij. De monniken leefden onder spartaanse omstandigheden, bewerkten de grond om in hun behoeften te voorzien en bouwden steen voor steen hun klooster. Maar hun geloof en volharding waren onwrikbaar.De abdij werd al snel een plaats van pelgrimstocht en vernieuwing voor de katholieken uit de regio. De schoonheid van de plek, de strengheid van het monastieke leven en de reputatie van heiligheid van de monniken trokken vele bezoekers aan.
Het leven van de monniken in Notre-Dame des Neiges was verankerd in gebed, beginnend bij zonsopgang met de lauden, het eerste van de vele gebeden die hun dagelijks leven bepaalden. Van de ochtendmis tot de avondvespers, elk religieus office was een gelegenheid om samen te komen in gemeenschap met God en de gemeenschap. Ver weg van het idee van passieve contemplatie, waren de cisterciënzers onvermoeibare arbeiders. Hun dag was gevuld met een veelheid aan taken, van koken tot het onderhouden van de gronden en de gebouwen, en het houden van dieren. Hun arbeid was zowel een daad van toewijding aan de gemeenschap als een concrete uitdrukking van hun spiritualiteit. In het hart van het monastieke leven heerste stilte, een heilige stilte die contemplatie en gemeenschap met God bevorderde. De monniken streefden ernaar deze stilte te behouden, spraken alleen wanneer nodig en reserveerden verbale uitwisselingen voor maaltijden en gezamenlijk werk.
Regelmatige schema’s bepaalden de dag van de monniken, wat hun toewijding aan een leven van discipline en devotie symboliseerde. Opstaan om 4:30 uur en naar bed gaan om 21:00 uur getuigde van hun wil om lange uren aan gebed, meditatie en werk te besteden, en zo het natuurlijke ritme van de dag en de nacht te volgen. Het sobere en gematigde dieet van de monniken, gebaseerd op twee maaltijden per dag om 12:00 en om 19:00 uur, weerspiegelde hun toewijding aan eenvoud en gematigdheid. Deze praktijk van gedeeltelijke vasten was ook een spirituele discipline, die hen hielp zelfbeheersing uit te oefenen en dankbaarheid jegens God voor de zegeningen van voedsel te cultiveren.
De stilte, die werd nageleefd buiten de eetmomenten en de gemeenschapsactiviteiten, was een kenmerkende eigenschap van het monastieke leven. Deze regel van stilte bevorderde concentratie, reflectie en persoonlijke gebed, waardoor een ruimte werd gecreëerd die bevorderlijk was voor gemeenschap met God en innerlijke luister. Het eenvoudige en functionele habit dat de monniken droegen, bestaande uit een tuniek, een scapulier en een guimpe, getuigde van hun afstand doen van de ijdelheden van de wereld en hun toewijding aan bescheidenheid en nederigheid. Het was ook een symbool van hun lidmaatschap van de monastieke gemeenschap en de cisterciënzers.
De cisterciënzersorde, een millennia oude monastieke traditie
De cisterciënzersorde, opgericht in 1098 in de abdij van Cîteaux in Bourgondië, is voortgekomen uit een hervorming van de benedictijnenorde, die een striktere naleving van de Regel van Sint Benedictus promoot. Sinds zijn oprichting heeft deze katholieke monastieke orde zich onderscheiden door zijn karakteristieke waarden en praktijken, die de gemeenschaps- en spirituele leven blijven markeren. De cisterciënzers leven in geïsoleerde abdijen, in gemeenschap met de natuur, en adopteren een sobere levensstijl in harmonie met de leerstellingen van het Evangelie. Zij doen afstand van overbodige materiële goederen en tevreden met het strikt noodzakelijke, dragen eenvoudige kleding en eten een sobere voeding, zonder vlees.Het gebed vormt de kern van het leven van de cisterciënzers. Ze houden zich aan een rigoureus liturgisch schema, onderbroken door religieuze diensten, met name de lauden, de vesper en de completen. Naast de gemeenschappelijke gebeden, besteden de monniken ook momenten aan persoonlijke gebeden en meditatie, waardoor hun geestelijke groei en gemeenschap met God worden bevorderd.
De cisterciënzers beoefenen evangelische armoede door afstand te doen van individuele eigendommen. Alles wordt in gemeenschap gehouden, en elk lid van de orde draagt bij volgens zijn middelen en capaciteiten aan het welzijn van allen. Deze praktijk bevordert nederigheid, solidariteit en delen binnen de monastieke gemeenschap. De cisterciënzers beschouwen werk als een heilige daad en een manier om God te vereren. Ze nemen actief deel aan de dagelijkse taken van het klooster, inclusief koken, schoonmaken, tuinieren en het onderhoud van gebouwen. Ze houden zich ook bezig met agrarische activiteiten, zoals veeteelt en landbouw, waardoor ze bijdragen aan de zelfvoorzienendheid van de gemeenschap en haar voortbestaan.
Door de eeuwen heen heeft de cisterciënzersorde periodes van voorspoed en achteruitgang gekend, maar heeft het zijn spirituele erfgoed en monastieke traditie weten te behouden. Gedurende de Middeleeuwen heeft de orde vele abdijen in heel Europa gesticht, waardoor het een pijler werd van het religieuze en sociale leven van die tijd. In de 16e eeuw werd de cisterciënzersorde beïnvloed door de protestantse Reformatie, wat leidde tot de sluiting of vernietiging van vele cisterciënzersabdijen. Echter, de orde ervoer een heropleving in de 19e eeuw, met de oprichting van nieuwe abdijen en een hernieuwde belangstelling voor het monastieke leven.
Vandaag de dag blijft de cisterciënzersorde de waarden van eenvoud, gebed, armoede en werk belichamen, met ongeveer 2500 monniken en nonnen verspreid over meer dan 100 abdijen over de hele wereld. Deze cisterciënzers gemeenschappen handhaven de millennia oude traditie van de orde, en bieden plaatsen van aanbidding en spiritualiteit voor gelovigen die op zoek zijn naar innerlijke vrede en gemeenschap met God.
De abdij Notre-Dame des Neiges valt onder de lijn van de cisterciënzersorde, opgericht in de 12e eeuw op de principes van eenvoud, gebed en armoede. De cisterciënzers waren herkenbaar aan hun sobere kleding en hun ascetische levensstijl, wat getuigt van hun toewijding aan een diepgaande en authentieke spiritualiteit.
Hier zijn enkele belangrijke figuren van de cisterciënzersorde
Sint Bernard van Clairvaux (1090-1153): Cisterciënzers monnik en mysticus, Bernard van Clairvaux is een van de meest vooraanstaande figuren van de 12e eeuw. Als abt van de abdij Clairvaux speelde hij een centrale rol in de hervorming van de cisterciënzersorde en droeg hij bij aan de uitbreiding ervan in Europa. Zijn theologische en mystieke geschriften, evenals zijn betrokkenheid bij de theologische debatten van zijn tijd, hebben een blijvende erfenis achtergelaten in de christelijke spiritualiteit.
Aelred van Rievaulx (1109-1167): Cisterciënzers monnik en abt van de abdij Rievaulx, Aelred is vooral bekend om zijn spirituele en theologische geschriften, die onderwerpen behandelen zoals spirituele vriendschap, liefdadigheid en het contemplatieve leven. Zijn werken, waaronder "Over spirituele vriendschap" en "Het contemplatieve leven", worden nog steeds bestudeerd en gewaardeerd om hun spirituele diepte en praktische wijsheid.
Thomas Merton (1915-1968): Cisterciënzers trappisten monnik uit de 20e eeuw, Thomas Merton is beroemd om zijn geschriften over het monastieke leven, spiritualiteit en interreligieuze dialoog. Zijn boeken, zoals "De berg van tekenen" en "Het leven in deze wereld", hebben generaties lezers geïnspireerd die op zoek zijn naar betekenis en spirituele waarheid. Merton was ook een fervent voorvechter van vrede en sociale rechtvaardigheid, en zijn inzet voor geweldloosheid en solidariteit met de onderdrukten weerklinkt nog steeds in de wereld van vandaag.
Deze drie figuren illustreren de diversiteit en rijkdom van de cisterciënzersorde door de eeuwen heen, evenals de diepgaande invloed ervan op de christelijke spiritualiteit en de samenleving in het algemeen. Als cisterciënzers monniken hebben ze de waarden van eenvoud, gebed en werk belichaamd, en inspirerende voorbeelden geleverd van een leven gewijd aan de dienst van God en de mensheid.
***
Robert Louis Stevenson in de abdij Notre-Dame des Neiges: een onvergetelijke ontmoeting
In september 1878, terwijl hij door de Cevennes reist met zijn trouwe ezeltje Modestine, is de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson betoverd door de majestueuze silhouette van de abdij Notre-Dame des Neiges. Geïntrigeerd besluit hij de deuren van dit geïsoleerde klooster te betreden, ver weg van alle drukte, voor een ontmoeting die zijn reis voor altijd zal markeren. Tot zijn grote verrassing wordt Stevenson verwelkomd met een warmte en eenvoud die in contrast staan met de soberheid van de plaats. De trappisten monniken, die gewend zijn aan de eenzaamheid, bieden hem oprechte gastvrijheid. Stevenson krijgt onderdak en voedsel aangeboden, en wordt snel geïntegreerd in het rustige leven van de monastieke gemeenschap.
Diep in het hart van het monastieke leven, is Stevenson gefascineerd door de strengheid en discipline die heersen binnen de abdij. Hij observeert met verwondering de regelmatige gebeden, het handwerk van de monniken en de rustgevende stilte die de plaatsen omhult. Tegelijkertijd ontdekt hij de pracht van de omliggende landschappen, wild en majestueus, die zijn verbeelding stimuleren en zijn inspiratie als schrijver voeden.
Uit zijn verblijf in de abdij Notre-Dame des Neiges haalt Stevenson een aangrijpend verhaal, getiteld "Reis met een ezel in de Cevennes". Door zijn woorden, doordrenkt van gevoeligheid, brengt hij een eerbetoon aan de warme ontvangst van de monniken, de adembenemende schoonheid van de landschappen en zijn diepgaande reflecties over het leven, het geloof en de natuur. Stevensons passage door de abdij laat een onuitwisbare indruk achter in de geschiedenis van het klooster. Zijn verhaal helpt de abdij te laten stralen buiten de grenzen van de Ardèche en trekt talloze bezoekers aan die op zoek zijn naar sereniteit en spiritualiteit. Zo blijft de onwaarschijnlijke ontmoeting tussen de Schotse schrijver en de monastieke gemeenschap van Notre-Dame des Neiges in de herinneringen voortleven, als getuigenis van de rijkdom van menselijke interactie en de diepgaande impact die ze op ons leven kunnen hebben.
***
Charles de Foucauld in de abdij Notre-Dame des Neiges: een beslissende spirituele stap
In 1889, Charles de Foucauld, een jonge Franse aristocraat op zoek naar betekenis en spiritualiteit, betreedt de deuren van de abdij Notre-Dame des Neiges om het monastieke leven te omarmen onder de naam Broeder Marie-Albéric. Dit moment markeert het begin van een diepgaand spirituele reis die zijn leven en werk aanzienlijk zal beïnvloeden.
Charles de Foucauld, afkomstig uit een welgestelde familie en met een wereldse levensstijl, voelt de dringende behoefte om een dieper betekenis aan zijn leven te geven. Zijn ontmoeting met de spiritualiteit trekt hem naar een leven van eenvoud en contemplatie. De abdij Notre-Dame des Neiges wordt voor hem een toevluchtsoord waarin hij hoopt antwoorden te vinden op zijn meest intieme vragen. Zich onderdompelen in de trappisten gemeenschap van Notre-Dame des Neiges betekent voor Charles de Foucauld het omarmen van een sobere en gedisciplineerde levensstijl.
De dagen zijn gestructureerd door liturgische gebeden, handwerk en stilte, waardoor de ziel die op zoek is naar vrede een geschikte omgeving vindt voor meditatie en contemplatie.Tijdens zijn verblijf van een jaar in de abdij, dompelt Charles de Foucauld zich volledig onder in een leven van gebed, spirituele lectuur en meditatie. Hij voedt zich met de geschriften van mystici en verkent de heilige teksten met een toenemende ijver. De eenvoud en de spaarzaamheid van het monastieke leven maken indruk op hem en versterken zijn vastberadenheid om zijn spirituele pad te volgen.
De tijd die Charles de Foucauld in de abdij Notre-Dame des Neiges doorbrengt, markeert een belangrijke wending in zijn leven. Hier verfijnt hij zijn roeping en versterkt hij zijn geloof in God. Zijn gehechtheid aan stilte en eenzaamheid, evenals zijn vurige verlangen om de meest behoeftigen te dienen, wortelen in deze stichtende monastieke ervaring. Na zeven maanden in de abdij verlaat Charles de Foucauld deze spirituele plek om zijn zoektocht in andere gebieden voort te zetten. Zijn latere inzet als kluizenaar, priester en missionaris in de Sahara maakt hem tot een emblematische figuur van de christelijke spiritualiteit. Gebeatificeerd in 2005, blijft zijn spirituele invloed voortduren, en de cel die hij in de abdij Notre-Dame des Neiges heeft bewoond, blijft een plaats van pelgrimage en bezinning voor de gelovigen die op zoek zijn naar zijn heilige aanwezigheid.
De eerste helft van de 20e eeuw was een periode van voorspoed voor de abdij. De gemeenschap van monniken breidde zich uit en de abdij werd een belangrijk centrum voor religieus en spiritueel leven in de Ardèche. Echter, vanaf de jaren 1970 begon het aantal monniken te dalen, net als in veel andere abdijen in Europa. Het traditionele monastieke leven, met zijn eisen van gebed en arbeid, trok steeds minder jongeren aan.
In 2022, gezien de afname van het aantal monniken en de veroudering van de gemeenschap, werd beslist de abdij Notre-Dame des Neiges te sluiten. Het was een moeilijke en pijnlijke beslissing, maar het was noodzakelijk geworden om de duurzaamheid van de site te waarborgen. De abdij is toevertrouwd aan een gemeenschap van cisterciënzers nonnen afkomstig van de abdij Boulaur in Ariège. Deze nonnen, die dezelfde spiritualiteit delen als de trappistenmonniken, zetten het monastieke leven in Notre-Dame des Neiges voort. Ze verwelkomen ook bezoekers en pelgrims, en dragen zo bij aan het voortbestaan van de erfenis van deze unieke plek.
De abdij Notre-Dame des Neiges is een plek van vrede en bezinning. Het klooster is open voor bezoekers die de abdijkerk, de kloostergang, de tuinen en de winkel met ambachtelijke producten kunnen ontdekken. De abdij is ook een belangrijke pelgrimsbestemming, vooral voor katholieken die komen bidden bij de relieken van de zalige Charles de Foucauld.
De Alésiens en de Nîmois op zoek naar paddenstoelen in de bossen van de abdij Notre-Dame des Neiges.
De bossen rond de abdij Notre-Dame des Neiges, in de Ardèche, zitten vol met eetbare paddenstoelen. Eekhoorntjesbrood, cantharellen, chanterelles, schapenpootjes en andere lekkernijen trekken elk jaar Alésiens en Nîmois aan, liefhebbers van het plukken en fijnproevers. De traditie van het paddenstoelen plukken in de bossen van de abdij is oud. Al in de 19e eeuw kwamen de inwoners van de omliggende dorpen hier om iets te vinden om hun tafel mee te verfraaien.
De abdij Notre-Dame des Neiges ligt op ongeveer 1,5 uur van Alès en 2 uur van Nîmes, waardoor het gemakkelijk toegankelijk is voor een gastronomische ontsnapping in de natuur. De bossen van de abdij Notre-Dame des Neiges bevinden zich in een beschermd en wild omgeving. Het plukken van paddenstoelen gebeurt met respect voor de natuur en de geldende regels. Het is ook mogelijk om met de trein naar de abdij te reizen tot La Bastide Saint Laurent les Bains (La Bastide-Puylaurent) en vervolgens 3 km te wandelen via de GR7 & GR72.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cévennes in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr