Geschiedenis van La Bastide-Puylaurent
|
|
Geschiedenis van La Bastide-Puylaurent |
|
La Bastide-Puylaurent, een naam die zowel de zachtheid als de ruwheid van de bergen oproept, de charme en de geschiedenis van een dorp. Een dorp dat niet altijd deze naam heeft gedragen, noch op dezelfde plek heeft gestaan.
In de tijd van de Revolutie was Puylaurent de hoofdplaats van de gemeente, een gehucht gelegen op de hoogte, met uitzicht op de vallei van de Allier. Maar in 1917 veranderde het lot van het dorp, toen de president van de Republiek een decreet ondertekende dat de zetel van het gemeentehuis naar het gehucht La Bastide verplaatste, dat lager gelegen is, aan de rand van de rivier. Dit was het begin van een nieuw tijdperk voor de gemeente, die toen zijn huidige naam aannam.
Maar om de geschiedenis van La Bastide-Puylaurent te begrijpen, moeten we nog verder teruggaan, naar het begin van de 16e eeuw, toen La Bastide slechts een bescheiden dorp was met zeven of acht huizen, gebouwd aan de rechteroever van de Allier. Aan de andere kant van de brug, aan de linkeroever, strekte het Gévaudan uit, een wilde en mysterieuze grond, waar de familie Bastide woonde, die een boerderij bezat die Trouillas werd genoemd. Sommigen zeiden dat zij het dorp hun naam hadden gegeven, maar niemand was daar zeker van.
Verderop, voorbij de beek van Rieufret, lag het Vivarais, een vrolijker en vruchtbaarder gebied, waar mooie woningen stonden, zoals die van de Barrial, Valentins, Bresson, Astruc, Rieu, Hébrard en Chambonnet. Dit waren de oudste en meest gerespecteerde families van het dorp, die al generaties lang de landerijen en de kuddes deelden. Zo presenteerde het dorp zich in de registers van 1609, deze registraties waarin de rechten en plichten van de inwoners ten opzichte van hun heren waren vastgelegd. En het bleef bijna onveranderd, met uitzondering van enkele nieuwe gebouwen, tot het kadastraal plan van 1810, dat de grenzen en de namen van de percelen vaststelde.
Maar La Bastide was niet van de wereld geïsoleerd. Het werd doorkruist door een oude Romeinse weg, de Régordane, die Saint-Gilles in de Gard verbond met Puy-en-Velay in de Haute-Loire. Het was een route die druk werd begaan door pelgrims, handelaren en transhumanten, die stopten bij de herbergen van La Bastide om te rusten en iets te eten. La Bastide viel toen onder de parochie van Chasserades, waar de kerk en het kerkhof zich bevonden.
Rondom La Bastide waren er ook andere gehuchten en boerderijen, verspreid over de valleien van de Allier en Rieufret. Er waren de Huttes, waar de Barrel en Ranc woonden, de Courège, de Bories, Compan en de Felgère, die "aanzienlijke huizen" waren, en Malataverne, een gehucht met twee huizen, dat nu is verdwenen. Al deze plaatsen hadden hun eigen geschiedenis, geheimen en legendes.
En dan was er Saint-Thomas de la Souche, een priorij opgericht door de monniken van Tornac, nabij Anduze, die grote kuddes hadden die in de zomer naar Gévaudan trokken. Het was een plek voor gebed en rust, dicht bij een bron die langs de Régordane stroomde. Maar van deze priorij is niets meer over, behalve een ruwe kruis, tegenover het huidige kerkhof.
In 1728 bezocht abt Robert, de priester van Puylaurent, de ruïnes van een oude kapel en een ziekenhuis, die in de Middeleeuwen waren gesticht door monniken van de orde van Tornac. Hij ontdekte daar de sporen van een vergeten verleden, waar religieuzen de reizigers, herders, muletiers en transhumanten verwelkomden en verzorgden die de steile paden van de regio gebruikten. Hij zag ook de resten van een kerkhof, waar de overledenen rustten die daar hun laatste toevlucht hadden gevonden. Hij noteerde zorgvuldig de afmetingen van de gebouwen en het terrein, evenals de inkomsten waarover de monniken beschikten, afkomstig van giften, tienden en omliggende grond.
De kapel en het ziekenhuis waren onlosmakelijk met elkaar verbonden, het een rechtvaardigde het ander. De akten van notarissen getuigen van hun dubbele roeping, spiritueel en temporeel. Soms werd alleen de kapel genoemd, soms beiden, soms weer de priorij en het ziekenhuis. Maar wat betekende dit woord ziekenhuis? Het zou vertaald kunnen worden als onderkomen, logement, herberg, maar dat zou de betekenis van het werk van de monniken reduceren. Inderdaad, de prior van de kapel en het ziekenhuis was altijd de verpleegkundige van het klooster van Tornac. Dit impliceerde dat er een organisatie was voor de zorgverlening, zelfs als deze summier of tijdelijk was. Het ziekenhuis bestond nog in 1636, en de verpleegkundige van Tornac was de officiële verantwoordelijke.
Meer dan vijftig jaar later was La Bastide-Puylaurent het toneel van een dramatisch voorval tijdens de Franse Revolutie: de samenzwering van de graaf van Saillans. Deze edelman, afkomstig uit de Dauphiné, had een gedurfde plan bedacht om het republikeinse regime omver te werpen en de monarchie te herstellen. Hij wilde heel het zuiden van Frankrijk in opstand brengen, van de Pyreneeën tot de Rhône, en een groot leger vormen dat naar het noorden zou marcheren, gesteund door de Spanjaarden en de emigranten. Hij hoopte zo de royalistische krachten van de Vendée, Bretagne en de Rijn te bereiken.
Op 19 mei 1792 ging hij naar La Bastide, in de herberg van Pierre Combe, waar hij de leden van het royalistische comité van Jalès ontmoette. Onder hen was abt Claude Allier, prior van Chambonas, en Joseph-Marie Chabalier, een inwoner van Puylaurent. Zij boden hem hun steun en hun deelname aan zijn project aan.
Begin juni brak de opstand uit. De royalisten vielen het kasteel van Bannes aan, waar een republikeinse garnizoen was, en vermoordden enkele nationale gardisten in het dorp Berrias. Maar deze gewelddaden trokken alleen de aandacht van de autoriteiten, die troepen stuurden om de opstand te onderdrukken. De royalisten werden teruggedreven uit verschillende steden en dorpen, en al snel verdeeld door interne onenigheden. Abt Allier en graaf de Saillans voerden een heftige ruzie, elkaar beschuldigend van verraad.
Op 8 juli gaven de republikeinen het kasteel van Bannes over, na een belegering van meerdere dagen. Op 12 juli wonnen ze de beslissende strijd van Jalès, waar de graaf de Saillans werd gedood. De samenzwering was voorbij, en daarmee ook de hoop van de royalisten van La Bastide-Puylaurent.
In 1940, terwijl de oorlog in Europa woedde, richtte het Poolse Rode Kruis een opvangcentrum op voor Poolse vluchtelingen in La Bastide-Puylaurent, een klein Lozérien dorp dat ligt tussen de bronnen van de Allier en de rivier Chassezac. Het centrum is gevestigd in twee hotels, het Terminus en de Pins, die onderdak en troost bieden aan uitgewekenen die vluchten voor de nazi- en Sovjetbezetting van hun land.
Het centrum verwelkomt mannen, vrouwen en kinderen van alle leeftijden en van alle standen. Sommigen zijn gewonde of gedemobiliseerde soldaten, anderen zijn vervolgde of gedeporteerde burgers. Allen hebben de angst, de honger, de lijden en de scheiding gekend. In het centrum vinden ze wat menselijke warmte, solidariteit en hoop. Ze krijgen medische zorg, voedsel, kleding en onderwijs. Ze nemen ook deel aan culturele, sportieve en religieuze activiteiten. Ze vormen een hechte gemeenschap die trots is op zijn wortels.
Het centrum wordt geleid door Zbiggniev Malinoowki, een voormalige officier van het Poolse leger, die zijn lichaam en ziel aan de zaak van zijn landgenoten wijdt. Hij wordt bijgestaan door Franse en Poolse vrijwilligers, die moed en vrijgevigheid tonen. Het centrum wordt gesteund door de lokale autoriteiten, die de vluchtelingen respecteren en beschermen. Het centrum staat ook in contact met de Poolse weerstand, die tegen de indringer vecht.
Maar het centrum is niet veilig voor gevaren. In 1942 geeft de Vichy-politie een arrestatiebevel uit tegen Malinoowki, die beschuldigd wordt van het zijn van een "gevaarlijke terrorist". De directeur van het centrum weet te ontsnappen aan de achtervolging, maar moet zich verstoppen en vaak van plaats veranderen. In 1944 vallen de Duitse troepen de vrije zone binnen en bezetten La Bastide-Puylaurent. Ze arresteren 25 Poolse vluchtelingen, die ze beschouwen als vijanden en ongewensten. Ze worden gedwongen naar Parijs gestuurd en vervolgens naar Königsberg, in Oost-Pruisen, waar ze als slaven worden uitgebuit.
Het Poolse opvangcentrum van La Bastide-Puylaurent is een aangrijpende getuigenis van de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, maar ook van de broederschap tussen de volken. Het illustreert het tragische en heroïsche lot van de Polen, die vochten voor hun vrijheid en waardigheid.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cévennes in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr