     
|
Van La Bastide naar Bleymard met Eric Poindron |
     
|
|
|
Van La Bastide naar Bleymard met Eric Poindron |
|
In de richting van Chasseradès - een tiental kilometers rails, één spoor - volgen we de Allier. Vastgezet tussen de rivier en de dwarsliggers van het spoor, komt de escorte weer in beweging. Een weg die lijkt op een grote Noord, hoge dennen, een snijdende wind en voetstappen in het bos. Ook geschreeuw, als gezangen. Het witte licht overbelicht het decor, probeert het te vervormen. Dus het zou ergens anders kunnen zijn... Waar zijn we, in welk elders? Misschien in Alaska... De witte werelden moeten zo zijn... Dit is niet het land noch het seizoen, en toch lijkt het licht op sneeuw.
De geest van het wilde, de roep van het wilde in de koude ochtend. De aarde is hard, ijskoud, de braakliggende velden lijken bedekt met sneeuw. Ik hoor de fluisteringen van de ondergrond, de winden die onder mijn schoenen gieren. Het rommelt, alles is wit. De geest vangen. We moeten vooruitgang boeken ondanks de krampen, het rouwen en de twijfel.
Californië, vlakbij Oregon bij Eagle Creek... De eerste stukjes van 1,5 cm op 2, hebben me 1.500 euro opgeleverd. De goudkoorts geeft een ongelooflijke kracht. Ik was midden tussen de oude Vietnam-veteranen die me voor een broekie hielden. Ze wachten om te zien wat je waard bent. Op een avond rook ik een joint marihuana die ze verbouwden en dronk ik een fles vodka leeg. Ik was dronken, helemaal naakt "ik ging de rivier in om stukken te zoeken...
Op St. Jan jagen we de beer. De hippies, de goudzoekers, de kinderen van acht of negen jaar reden naakt op de paarden als indianen. Daarna ging ik nog verder naar beneden, ik deed de Peruviaanse..." Dit zijn de laatste woorden van Philippe, de eigenaar van de Maison d'hôte L'Etoile, de Griek uit Bastide-Puylaurent, neef van Jack London. Hij heeft een groot deel van de nacht besteed aan het vertellen dat de 20e eeuw er nog steeds uit kan zien als het cabaret van de Laatste Kans. De vervloekte bistro van Jack London. De Belg spreekt als een schrijver. Verdomd, beweeg je'. Dat is wat we doen... Eagle Creek...
Alsof ik in het grote noordelijke Cévennes liep. Wanneer we hardop dromen. Gaan, gaan. Het Noorden, de witte wereld, de witte werelden. De Grizzly van James Olivier Curwood, in de groene bibliotheek, was mijn eerste lectuur, mijn eerste grote Noord. Om me heen, in de verbeelde sneeuwstorm, zijn er geesten van goudzoekers, geschilderde krijgers, onzichtbare beren. Na meerdere dagen in Gévaudan, nog steeds geen wolven. In mijn verbeelding is het beest een witte wolf geworden, ongrijpbaar, die ons achtervolgt, en wij als jagers op de verlaten mijnen. Een twijfelaar kan het proberen, vijftien dagen weg van de steden... Hij zal begrijpen.
Sjamaanrook en de grond verschijnt besneeuwd als het land van Klondike. Grote dennen aan de hellingen van de heuvel, hoge sparren en, hier en daar, het geluid van houthakkers die het bos ontbladeren... Ik hoor de tunnel, de lynx, ik hoor in echo het Gévaudan en zijn klaagzang. Ik verander de breedtegraden en lengtegraden. Boodschappen in de adem van de wind. Ik begin aan de bijeenkomst van de continenten. Stappen die weerklinken als het geluid van een bel in de mist. Het hart slaat sneller, mijn adem ruikt naar zeewier en poeder. In dit dorre veld, wit van stilte en gedroomde sneeuw, stel ik me voor dat dit misschien Patagonië is. Tussen goedkope cliches, verplichte prikkeldraad en illusies. Probeer het... Zodra we lopen, maken we de ronde van de wereld. Of bijna...
Langs de spoorlijn die van Mende naar Montpellier leidt via La Bastide-Puylaurent, Villefort, Génolhac, Chamborigaud, Alès en Nîmes, zijn veel kleine stations spookachtig geworden. Soms worden ze omgedoopt, ze worden SNCF-halten. Ondanks de schande behouden ze hun vroegere voorkomen en houden, bij gebrek aan een hoofd, het hoge dak, elegant als de oude parasols. Hier, net zoals in Afrika of Zuid-Amerika, is het genoeg om je arm te zwaaien zodat een trein stopt... Bij een volgende halte zullen onverschillige populaties uit de trein stappen onder de vaste en niet rancuneuze blik van de spoorwegen. Stations in retraite...
Te voet, weer op de spoorlijn, zonder trein of trompet. Jammer, want wie reist zonder ezel of zonder "ezelstatus" kan zijn arm opsteken voor een stukje spoor. La Bastide-Puylaurent - Chasseradès - Belvezet - Allenc - Mende en Marjevols... Daar sleurt de trein zich voort en laat de wandelaars af bij de voet van Mont Lozère. Het viaduct van Mirandol doet denken aan sepia-afbeeldingen, toen de treinen werden getrokken door twee enorme locomotieven die hun rook voor onbezorgde koeien uitbliezen, die van de goede punten op school. Toch hoor ik vandaag onder het imposante viaduct alleen het echo van de hoeven van Noë en de delicate fluisteringen van de kleine rivier Chassezac.
Het is grijs en koud, maar de stap blijft zwervend. En als we illusies zien, zijn ze boven onze hoofden. We lopen langzaam, zij hebben vleugels van reuzen.
In het gehucht L'Estampe snijdt een grootmoeder, sterker dan de vrouw van een Turke, al sinds de dageraad hout. Ze trekt alleen haar kruiwagen en leest hijgend, vervolgens stapelt ze hopen van stammen, hoog als muren, met de geduld van iemand die van kaartenhuizen houdt. Om beter voorbereid te zijn op de winter, beginnen ze met het te wachten met opgerolde mouwen. Ze biedt ons gastvrijheid voor de tijd van een koffie en vertelt zonder zich te beklagen of te verheffen. Van de zeven inwoners van het gehucht zijn er vijf ouder dan vijfentachtig jaar. Hier, in deze wilde omgeving van Gévaudan, is het niet ongebruikelijk dat een boer een gezin van drie kinderen laat leven met de rug - beter gezegd de melk - van dertig ellendige koeien.
De reis, doen wij het of hij zorgt ervoor? Ik ben niet de eerste die deze vraag stelt. Van Nikos Kawadias tot Nicolas Bouvier, niemand, niet meer de zeelieden dan de schrijvers, heeft een standaardantwoord. Ik heb medelijden met deze vrouw uit het gehucht en verlaat haar zonder haar iets te brengen terwijl zij mij de ingrediënten, de specerijen van mijn kleine chronieken heeft gegeven. Dus mijn pen die het logboek krast eert haar. Ik maak de reis niet: deze vrouw en alle anderen zorgen ervoor. We denken dat we de weg overnemen, maar blijven zijn gijzelingen.
De berg van de Goulet benaderen we dapper. We verplaatsen ons niet, de berg duwt ons. Veertienhonderd meter hoog is niets voor de ezelin, niets op de kaart, maar voor kinderbenen is dat een stevige proef van nederigheid. In het hart van het staatsbos verplettert de voorjaarslucht de jonge naaldbomen. Soms doorboort de zon de wolken, kleurt de bomen groen en zilver. De aarde is bedekt met glanzend kwarts, je zou het voor bronnen kunnen houden. De wind in de bomen doet denken aan de Keltische harp en elk grassprietje begint te tintelen: een magisch bos, net als dat van Paimpont.
Op de top, in het hart van de stilte en de mist, wordt de rust ascetisch. De naaldbomen en de herfststruiken die doen denken aan die in Schotland, moeten elfjes verstoppen. Geen mensen en geen geciviliseerde sporen, behalve de magere weg en de oude stenen. Om ons heen, de heide, de distel en de wilde moerbeien. Rustig, in de richting van Bleymard, het dorp dat de verbinding vormt tussen de berg van de Goulet en de berg Lozère, gaan we verder langs onze weg. Langzaam, heel langzaam, onze afdaling die deels de Lot volgt is een vreugde, een rust. Uittreksel uit "Mooie sterren" Met Stevenson in de Cévennes, Gulliver-collectie, geleid door Michel Le Bris, Flammarion.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr