Chasseradès in de tijd van de stoomtrein
|
|
Chasseradès in de tijd van de stoomtrein |
|
Hier is een herinnering die bij de oren van onze familie de slapende echo's van de mooie zomermaanden wekt. In de schaduw van de grote sparren, langs de groene weiden of in de bedding van de beekjes die lui langs kronkelen. Om naar Chasseradès te gaan, moet ik je van tevoren waarschuwen dat je het moet verdienen! Ten eerste moet je weten dat in die tijd de TPV (!) met stoom onbetwist heerst. En het is geen overdrijving om te zeggen dat stoomtreinen met Zeer Lage Snelheid rijden! De Nîmes-Parijs, via het Centraal Massief, vormt geen uitzondering op de regel.
In het zuidelijke deel van de lijn bedient het de steden Alès en La Grand-Combe sinds 1841, om te voldoen aan de groeiende behoeften van de kolenmijnen. Maar het zal een kwart eeuw duren voordat dit deel verbonden is met Clermont-Ferrand. Er zijn minimaal twee krachtige locomotieven nodig, aan elkaar gekoppeld, om de steilste hellingen te overwinnen. Hellings zo steil dat de twee locomotieven uitgeput, hijgend en moe zullen aankomen. Je gaat misschien spijt krijgen dat je ze misschien staalmonsters hebt genoemd.
Bij het vertrekstation zorgt de sterke geur van de door rook zwart geworden perrons al snel voor ambiance. En dan komt er naast de stoom ook nog rook bij, en in de rook de roet van de kolen. De kolen die het water in de ketel aan de kook brengt, de zuiger in beweging brengt en de machine vooruit laat gaan... Hoe dan ook, wanneer we bij de eindbestemming aankomen, zullen we zo zwart zijn als kolenwerkers die hun eigen moeder niet zou herkennen. Je leert de fluit van de Stationschef uit je hoofd, er zijn zoveel stations, en in elk station een nieuwe Chef. En we stoppen bij allemaal, zelfs soms waar we stoppen, is er geen dorp (sic). Dit zegt alles! Nee..., niets..., niemand woont daar..., maar er is een station en een chef, dus we stoppen! En die onbruikbare toiletten, met hun wc-bak waar je de houten dwarsliggers en het ballast met volle snelheid voorbij ziet komen.
En ik vertel je liever niet over de ontelbare tunnels die je onder alle bergen door laten gaan! En er zijn zoveel bergen, en zoveel tunnels, dat het meestal helemaal donker is. In de tussentijd moet je haast maken om de ramen open te draaien, want de hitte doet ons stikken! Maar wees voorzichtig als je de ramen niet op tijd hebt gesloten! Want dan dringt de rook, het roet en de vonken binnen in de hele wagon. Maar het is zo heet dat wanneer we uit de tunnel komen, zodra het licht is, iedereen zich haast om ze weer open te maken. Ramen die ons beschermen tegen de verstikkende rook en die, wanneer ze open zijn, de lucht laten circuleren die verzadigd is met de verstikkende hitte die door de zonnestralen op de blootliggende daken wordt versterkt! Dit stopt nooit en het duurt uren en uren voordat de stem van de Stationschef de reddingsaankondiging laat weerklinken: — La Bastide! La Bastide-Puylaurent! Drie minuten stop! De passagiers met bestemming Mende blijven aan dezelfde kant van de spoorlijn staan om hun aansluiting te nemen! Dit is het hoogste punt van de lijn, op 1025 meter hoogte, vlakbij het station. Wat leuk is de kleine rode en gele micheline.
Aanvankelijk zijn de wielen uitgerust met speciale banden, ontwikkeld door de firma Michelin, waar de naam vandaan komt. Het is zo herkenbaar, met zijn toeter en alle reizigers die binnen zijn samengekomen, in afwezigheid van compartimenten! Na de grote locomotieven die we zojuist hebben achtergelaten, zijn de blauwgrijze rookpluimen van zijn dieselmotor ons zeer sympathiek. Nog twee of drie stops, en we voelen goed dat de lucht niet meer hetzelfde is. En dan komen we aan op onze eindbestemming. Verbluft door het lawaai en de vermoeidheid, dorstig en hongerig, stappen we uit, ongelooflijk, verbaasd dat we eindelijk het Beloofde Land hebben bereikt, onze Nirvana: Chasseradès!
De boer die de accommodatie verhuurt, is daar! Hij heeft geen tijd verloren om zijn lucratieve zwarte markt, van een oorlog waarvan hij alleen voordelen zal hebben, te vervangen. Bij afwezigheid van het maquis is hij zelfs niet benaderd door de Résistance. Een zegen, want de partizanen hadden zijn voorraden kunnen requisitioneren! We zijn in 1948 en het is door de zomerse verhuur van twee woningen dat hij het verlies van oorlogsinkomsten compenseert. De beste, heel dure man! Hij heeft er belang bij om te leren tellen, anders dan alleen zijn eigen voordelen. Want op een dag zal hij ongetwijfeld wel andere rekenschap moeten afleggen... Hier op aarde, of elders! Maar nu is het alleen nog maar nodig om de koffers en trunk, de vrouwen en kinderen, omhoog te tillen. De eigenaar van het logement schreeuwt een verwensing. Gewapend met een lange stok steekt hij in de achtersteven van zijn beesten. Vooruit! Mijn God, wat is het ontspannend om te verplaatsen... met een ossenwagen!
We stijgen op van het station naar het dorp dat we aan de rechterkant passeren. Aan de rand ervan donderen de weiden als een lange jurk versierd met duizenden kleurrijke bloemen. We passeren een paar droge stenen muren, zonder prikkeldraad langs de weilanden en omheining. Geen visuele en materiële onderbreking in deze tijd dat de weilanden en bossen niet zijn omheind. Wat zou het nut zijn van hekken, terwijl de kuddes koeien goedkoop worden bewaakt door jonge kinderen.
De wezen, of de gecatalogeerde delinquenten, worden door de DASS toevertrouwd, tegen betaling, altijd de centen (!), aan gavots die ze soms zonder schaamte gebruiken, aangezien ze zelf geen hebben. Tenzij de kudde kan worden bewaakt door een oud lid van de familie. Maar dan loopt het kind het risico om te worden ingezet voor veel hardere taken. Bij aankomst op de boerderij komen we de grote gemeenschappelijke kamer binnen.
De schok! De frisheid van de plek, de duisternis ervan en de sterke geur van de stal grijpt de bezoeker. Dit komt omdat naast de gemeenschappelijke kamer en de vuilnishoop de stal zich bevindt, gescheiden door een slechte houten deur. Ik ben geboeid door de rode en zwarte linten die van het plafond hangen. Wat een verrassing om te ontdekken dat deze linten bedekt zijn met rode lijm waaronder duizenden vliegen plakken!
Een enorme houtkachel zorgt voor het koken van eten en verwarmt drie kwarts van het jaar. De rustiek van de plaats is duidelijk. Een massieve en zeer lange tafel, met houten banken, een buffet, een kist. En de monumentale open haard, met daaronder, aan de rechterkant van de haard, een stenen bank voor twee personen. Zo worden we herinnerd aan de hardheid van de winters. Maar de eigenaresse verjaagt het gevogelte dat bezig is met het vrijmaken van de tafel van de restjes van het ontbijt...
De kippen kakelen hun protesten met een kracht die de gewoonten die in dit plaats zijn genomen, duidelijk maakt. De honden komen snuffelen aan mijn benen en kleven tegen me aan, in de hoop op een ongewisse lunch? We gaan zitten, even genoeg om de lauwe limonade naar binnen te werken die de magere koekjes bij zich heeft, gekozen uit die welke niet beschimmeld zijn...
Één ding is voor ons belangrijk: de verblijf betalen, de sleutels nemen en ons vestigen! Gedurende de zomer komt papa bij ons om zijn twee weken van zijn jaarlijkse vakantie daar door te brengen. Dit zijn de verblijven waarin hij pastis en kaartspellen inruilt voor forelvissen en vaten rode wijn. Een passie, deze visserij die hij urenlang beoefent. Hij doet ook aan klimmen, lange wandelingen en middagdutjes. Deze vakanties zijn voor hem een waar geluk... Ik ken verhalen: Een nîmoise kindertijd van 1946 tot 1967 van Gilbert Michel. Gepubliceerd door Editions Edilivre.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr