Eric Poindron in La Bastide-Puylaurent op de GR70
|
|
Eric Poindron in La Bastide-Puylaurent op de GR70 |
|
Eet u met ons?
De forellen zijn vanmiddag gevangen en de soep is huisgemaakt. Bovendien bied ik een aperitief aan... Het is de eigenaar van L'Etoile Maison d'hôtes in La Bastide-Puylaurent - duizend vierentwintig
meter -, een vriendelijke reus van ongeveer vijfendertig jaar die de uitnodiging doet voordat hij de kamer laat zien. Twee bedden, een wastafel en een oude bistrotafel met een houten blad voor de
avondschrijfsels. Uitzicht op de Allier. De ezelin heeft haar plek gevonden. Ze zal in een schuur slapen, aan de voet van de rivier, dicht bij een oude brug. Ze lijkt
de plek te waarderen. Zelfs de eenden lijken op vakantie hier.
Komt u van ver? - Na Saint-Flour-de-Mercoire hebben we zo dicht mogelijk bij de rivier gebleven, Fouzillic en Fouzillac vermijdend vanwege het weer en Cheylard-l'Évêque om voor de avond aan te komen. In Luc ging het rechtdoor, of bijna. We wilden naar de val van de abdij
Notre Dame des Neiges, maar met de ezelin was het ingewikkeld... Geen spijt. Volgens onze gast hebben we de goede keuze gemaakt. Het is hoog en nog ver weg, ondanks de heldere nacht, we zouden zijn verdwaald.
Je moet het kennen, het is daar hoog wild. En bovendien is de herberg alleen open voor terugkerenden.
Belgisch bier voor iedereen? En daar gaan we, Belgisch bier voor iedereen. We zitten voor het vuur in de ruime zaal die zowel voor maaltijden als voor ontspanning dient, wanneer twee nieuwe wandelaars hun tassen neerzetten: Raoul, een Stéphanese, en Graeme, een Engelsman uit Bristol. Eindelijk arriveert Billy, de rode labrador van de gîte. Buiten de steden is het nutteloos om lange presentaties te doen. We tonen geen kleuren, we hijsen geen vlag. De rugzakken zijn voldoende voor de compliciteit.
De eigenaar komt terug met zijn armen vol gedroogd fruit. De tongen komen los. Na de wandeling wordt iemand die met je dineert je vriend. Vraag(en) over de route. De enige die zich uitlegt, is de eigenaar van de gîte: - Mijn naam is Philippe Papadimitriou, ik ben half Belg, half Grieks en de rest van de tijd Lozérien. Voordat hij zich in La Bastide-Puylaurent vestigde, zich aan de Lozère hechtte, heeft hij Australië doorwandeld, goud gezocht in Californië en Frankrijk te paard doorkruist. Zo ontdekte hij de Lozère en raakte hij verliefd op de plek. Twee paarden, zijn vriendin met een paard en twee honden. Hij heeft zich gevestigd en, zes maanden later, opende hij de gîte.
Ik hou ervan, ik heb het gevoel een schip te hebben. Sindsdien heb ik er een duwtje aan gegeven. Het leven is kostbaar. Dan vertelt hij het kleine verhaal van zijn huis, vroeger een familiepension zoals het hoort, het hotel Ranc. Meneer nam zijn vrouw en kinderen mee zodat ze frisse lucht konden krijgen en haastte zich om zijn minnares aan de Riviera te ontmoeten. Philippe probeert de sfeer van een familiepension te behouden, zelfs voor één nacht. "Wanneer je van mijn huis vertrekt, moet je maar één wens hebben, zo snel mogelijk terugkomen."
Hij spaart geen moeite om zijn klantenkring van trouwe gasten uit te breiden: uitstekend eten, ruime kamers, unieke sfeer. Niet te vergeten de droge humor en een grote aanleg voor geluk.
Philippe heeft het heilige vuur, hij weigert zich over te geven, "zelfs als dit land niet het zijne is, precies omdat dit land niet het zijne is". Hij is kwaad op de arbeidskrachten die proberen naar Le Puy-en-Velay, Saint-Étienne of het Zuiden te trekken. Wat zullen ze daar meer doen, in Montpellier? Maar hij beschuldigt niemand, hij weet dat vijfentwintig jaar in Lozère de wens naar elders en definitieve vlucht kan opwekken. Hij vindt het hier prettig.
De
soep ruikt naar de tuin, het vlees van de forellen is stevig en de huisgemaakte pannenkoeken worden in overvloed geserveerd. De kleine schattige wijn van Notre-Dame-des-Neiges vergezelt het geheel. Fruitwijn en miswijn,
alles gaat door dezelfde buis. Als Stevenson het Maison d'hôtes L'Etoile had gekend, staat het vast dat hij er een tijdje zou hebben verbleven. Aan tafel deelt iedereen zijn anekdotes en zijn ongeordende indrukken over de doorkruiste plaatsen. Raoul de Stéphanese vertelt over zijn avonturen. Hij heeft deze zomer Corsica gedaan. Graeme, de tengere Engelsman, specialist in de Duitse romantiek en Sturm und Drang, matigt het belang van Stevenson op Engelse bodem. Met spijt. - Travels with a donkey in the Cevennes, voor ons is het een kinderboek, een dictee boek. Een charmante tekst om spelling te leren. Daarna laat hij zijn handleiding zien, een klein rood boekje, geïllustreerd en omgekruld, dat hem vergezelt tijdens zijn wandeling. - Toen ik over mijn reis aan mijn vrienden sprak, waren ze verbaasd. Bij ons is Stevenson een verhalenverteller, een populaire schrijver...
Frans leraar gedurende meerdere jaren in de Languedoc, ontdekte Graeme in Frankrijk de Reis. Hij heeft geen spijt van de wandeling en wil zonder vertraging eindigen want voor hem, in Saint-Jean-du-Gard, is het het einde van de vakantie. Hij moet binnen enkele dagen terug naar Engeland. Hij heft zijn glas op de Franse ontmoetingen.
Philippe maakt er gebruik van om koffie, perenbrandewijn en Belgische kaneelkoekjes te brengen. Hij zet de schaal neer en pakt zijn gitaar... "Ik heb de wereld en Californië doorkruist, ik heb mijn handen in de modder gestoken om goud te vinden, ik ben een goudzoeker." Terwijl hij Dylan, Neil Young, Eagles en zijn eigen repertoire - waar hij niet voor hoeft te schamen - zingt, gaat hij verder met zijn verhaal van een moderne cowboy.
Een blok hout in de open haard en de folk sfeer vestigt zich. This boots are made for walking... Raoul maakt gebruik van de gelegenheid om zijn opkomende blaren in de gaten te houden. Koffie, bier en Leonard Cohen. De liedjes, dat verwarmt. Na de mooie ster, de mooie gîte van L'Etoile. Wanneer Graeme de Engelsman vraagt aan de Belgisch-Griek of hij "Reis met een ezel in de Cévènes" heeft gelezen, glimlacht de ander: - Ik heb in mijn leven twee boeken gelezen. Mijn bibliotheek is mijn hoofd. Op de weg op veertien jaar. Werken op boerderijen, slapen in schuren en daarna Amerika. Daar zijn mijn boeken.
Monniken in de bergen. En ik dank God dat ik vrij ben om te zwerven, vrij om te hopen, vrij om te houden...
Uittreksel uit "Belles étoiles" Met Stevenson in de Cévènes, collectie Gulliver, geleid door Michel Le Bris, Flammarion.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cévennes in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr