Het dorp Génolhac en zijn architectuur

Middeleeuwse woning Het dorp had in 1515 een zeer beperkte oppervlakte. In feite bestond het alleen binnen de muren en begon het in die tijd te ontsnappen, vooral naar het noorden.

Het dorp was omringd door landbouwgrond, wijngaarden, graanvelden en weilanden. Aan de kant van de rivier, die "Merdarier" werd genoemd, een zeer evocatieve naam, is de aanwezigheid van vele molens (de "moly") te zien en zijn de "gourgues", die eraan voorafgaan, gemakkelijk te onderscheiden om voldoende druk en debiet voor het water te geven zodat het de horizontale wielen kan aandrijven die vervolgens de draaiende molen op de vaste, de "dormante", aandrijven.

Dominicanen Onze Grote straat heet dan de rechte straat. In principe is het de doorgang van de beroemde "Régordane Weg". Het komt de stad binnen en verlaat deze via twee poorten. Zo eindigt vandaag de lagere helft van de Grote straat nog steeds bij Piedeville en wordt de noordelijke wijk genoemd na de brug over de Gardonnette, de "hoofd van de stad" (cap de ville).

Op deze kaart is te zien dat het plein van de Ayres, voor de huidige apotheek, al is gewijd aan het dorsen van graan, wat een ware kunst was waarin zowel mannen als vrouwen een belangrijke rol speelden.

Ons beroemde plein van de Colombier is nog steeds een zeer groot weiland, eigendom van het Convent van de Dominicanen (tegenover het huidige tabaksbureau).

Ten slotte zien we duidelijk het kasteel en de ommuurde tuin met een begraafplaats, de kerk en de toren. Het wordt ook omringd door muren en sloten. In de nabijheid is de tuin van Monseigneur de Bisschop (die in Uzès is). Tijdens het verkennen van onze steegjes kan men de kleinheid en smalheid van de woningen bevestigen, maar soms ook prachtige gewelven ontdekken die naar de tuinen leiden.

In de Middeleeuwen, waarschijnlijk tussen het huidige Café du Midi en het steegje van de Bouissonade, was er een herenpigeonier. Het naburige veld nam toen de naam Champ du Colombier aan. Het kwam in vele handen, waaronder die van de "Patriarch", een aristocratische familie. Het kwam in handen van de Dominicanen of "Broeders Predikers" in 1472. Elk jaar, na de oogsten, genoten de inwoners van Génolhac van het voorrecht om daar te kunnen dansen, kegelen en andere "eerlijke spellen" te spelen. In 1654 werd het aan de inwoners van de Stad overgedragen.

Huis nummer 42 van de Grote straat
Het is een echte geschiedenisles van zeven eeuwen die deze in 1979 gerenoveerde gevel aan uw ogen presenteert. Het biedt ook ondersteuning voor serieuze hypotheses met betrekking tot het vervoer dat plaatsvond op de GR®700, de Régordane weg. Dit huis was waarschijnlijk een van de meest welvarende in Génolhac en is vandaag de meest rijke in inscripties, sculpturen en sporen uit het verleden. Het heeft inderdaad vier mensenhoofden, vier dierenhoofden (schapen?) en een geheel van inscripties en een centraal motief boven de huidige ingangsdeur. Al deze versieringen zijn uit zandsteen gesneden. In de ingang zijn er andere inscripties. We weten dat dit huis tussen 1500-1520 toebehoorde aan Peire Argenson en Joahan Quarante. Manuscripten uit de 17e eeuw melden de reconstructie van de gevel door Pierre Bondurand La Roche.

Poort Huis nummer 7 van de Grote straat
Antoine del Ranc was een "peyrolier", een maker van peyrous, dus een koperslager (een luidruchtig beroep!). Hij woonde bijna tegenover het huidige gemeentehuis tussen 1510 en 1530. In 1533, toen er nieuwe lotingen en een nieuwe wijk (zuidelijker dan de winkel Mallet) werden aangelegd, bouwde hij zijn huis en liet hij de plaque graveren. Hij maakte ook "ferrats", cilindrische koperen emmers om water te transporteren en op te slaan (de peyrous gingen naar het vuur).

Centrum van Génolhac Onder een groot versmald boog zijn twee dubbele deuren in een volledige cirkelvorm ingericht volgens de veelgebruikte manier in het land in de 16e eeuw, waarvan veel voorbeelden in Génolhac, Villefort, Vielvic en La Garde-Guérin te vinden zijn, waardoor men kan spreken van régordanische architectuur. In de 18e eeuw worden de muurtjes naar buiten gebroken en worden nieuwe openingen gemaakt met bogen in de nieuwste stijl. Het is in deze tijd dat men een deel van de grote bogen vernietigt om grote rechthoekige openingen te creëren die lijken op garage-ingangen. De 19e eeuw voltooide het bloedbad door de beiden kleine dubbele deuren in een volledige cirkelvorm te breken en op hun plaats een rechthoekige deur te maken.

De banketbakkerij
Prachtig triloob venster uit de 14e eeuw, versierd met een lelie in het midden en een kapiteel versierd met bladeren (vermoedelijk werk van de Compagnons de France, omdat er geen vergelijkbare in de regio zijn). Men kan ook vlot de hergebruik en de wijzigingen van de gevel door de eeuwen heen onderscheiden: verandering van niveau van de verdiepingen, het blokkeren van dubbele poorten in gebroken bogen en het verkleinen van de vensters door een belasting op de openingen. Het was in 1978, bij gelegenheid van een renovatie van de gevel, dat deze schoonheid verscheen. De werkzaamheden gingen vervolgens door onder de waakzame blik van dokter Jean Pellet.

De Rédarès was een echte boerderij met diverse bijgebouwen die in verschillende tijdperken waren gebouwd. De inscriptie vermeldt een François Gervex (de G is ofwel beschadigd of onhandig gegraveerd) en een datum van 1741. Deze Gervex-familie (later Gervais) is afkomstig uit Marouls nabij St Étienne, Franse Vallei. Een van deze lijnen was in Rédarès in de 17e eeuw en een andere is nog steeds aanwezig in Belle Poile. Een ander vestigt zich op Fesc nabij Vialas. Tussen de huizen van deze boerderij bevond zich de Ayre (de ruimte om het graan te dorsen).

Portiek van de kerk van Génolhac Tijdens onze wandeling in de Soubeyranne straat komen we de toren van het kasteel tegen, een imposant vierkant gebouw. Deze structuur speelde een sleutelrol: zijn bovenste niveau stelde de tolhouder, vertegenwoordiger van de heer, in staat om de transports van goederen die de Régordane gebruikten, effectief te bewaken, terwijl er beneden voedsel opgeslagen of gevangen genomen kon worden. Net als verschillende andere torens in de regio, valt deze op door zijn beperkte toegang, die een ladder vereist om de eerste verdieping te bereiken, waardoor de verdediging in geval van een aanval wordt versterkt.

Dichtbij staat de kerk van Saint Pierre, discreet gepositioneerd achter de toren en iets teruggetrokken ten opzichte van het centrum van het dorp, omgeven door andere constructies. Deze plaats van aanbidding heeft ook een rijke en roerige geschiedenis, nauw verbonden met de religieuze conflicten die de Cévennes door de eeuwen heen hebben geschokt. Het heeft branden, uitbreidingen en toevoegingen van kapellen door de jaren heen ondergaan. Zijn kampeertoren, kenmerkend voor de lokale architectuur, werd aan het eind van de 16e eeuw toegevoegd door de Vicomte de Polignac, co-heerser van Génolhac, die graag de symbolische verliezen die door de protestanten tijdens deze roerige periode waren veroorzaakt, wou compenseren.

Opgericht in de 12e eeuw, heeft de kerk van Saint Pierre talrijke transformaties ondergaan door de verwoestingen en herinrichtingen die te wijten waren aan de godsdienstoorlogen. De structuur vertoont een unieke schip, vergezeld van vier zijkapellen, allemaal voorzien van rondbogen. Bovendien werd zijn kampeertoren, typerend voor de lokale kerken, aan het eind van de 16e eeuw opgericht dankzij het initiatief van de Vicomte de Polignac, die diep was beïnvloed door de religieuze conflicten van zijn tijd.

De kampeertoren van de Cévennes is een emblematisch architectonisch element van deze regio in het zuiden van Frankrijk, en zijn geschiedenis is nauw verbonden met die van het protestantisme. In de Cévennes worden kampeertorens vaak geassocieerd met hervormde kerken. In de 16e eeuw leidde de opkomst van het protestantisme in deze regio tot de bouw van kerken die zich onderscheiden van die van het katholicisme, zowel in architectuur als in functie. De Cévennes, die een bolwerk van het protestantisme werden, hebben architectonische tradities en gemeenschapsbehoeften vermengd.

De periode van de godsdienstoorlogen (16e-17e eeuw) was moeilijk. Kerken werden soms vernietigd of veranderd, maar de kampeertorens vestigden zich daarna als een symbool van veerkracht voor de protestantse gemeenschap. Na de intrekking van het Edict van Nantes in 1685 werden deze gebouwen vaak verborgen of verborgen gehouden om vervolging te voorkomen. De bouw van de kampeertorens was dan ook een manier om een blijvende identiteit te tonen, zelfs in tegenspoed.

Architectonisch gezien is de kampeertoren opmerkelijk door zijn slanke structuur en zijn onderscheidende vorm, die op een kam lijkt vanwege zijn arcades. Deze torens worden vaak gebouwd van bewerkt steen en hebben verschillende open arcades die niet alleen een decoratief accent toevoegen, maar ook het geluid van de klokken zonder belemmering laten klinken. Het ontwerp is over het algemeen eenvoudig en functioneel, maar het weerspiegelt ook een zekere schoonheid, met bijzondere aandacht voor de details. De torens zijn vaak versierd met geometrische patronen en kunnen in verschillende hoogtes zijn, maar het belangrijkste doel blijft een betere akoestiek bieden voor de klanken van de klokken die essentieel waren voor het leven van de gemeenschap.

Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.