Μια πόλη στην καρδιά της ιστορίας της Γκαμπάλ
|
|
Μια πόλη στην καρδιά της ιστορίας της Γκαμπάλ |
|
Οι ρίζες της Λανγκόν είναι άγνωστες. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξή της χρονολογούνται στον 2ο ή 3ο αιώνα π.Χ. και προέρχονται από επιγραφές που είναι χαραγμένες σε κεραμικά που κατασκευάστηκαν στο Μπανασσάκ, ένα μικρό χωριό κοντά στη Λα Κανουρίν.
Δείγματα αυτών των κεραμικών, που διαφυλάσσονται από διάφορα μουσεία, φέρουν την επιγραφή: Lingonis feliciter (Χαιρετισμούς στους ανθρώπους της Λανγκόν). Η αφιέρωση αναφερόταν προφανώς σε έναν αρκετά σημαντικό αριθμό κατοίκων. Συνεπώς, συμπεραίνεται ότι ήταν ήδη αρκετά πολλοί για να σχηματίσουν μια αγροτική κοινότητα. Και αν είναι κατανοητό ότι μια πόλη δεν αναδύεται αυθόρμητα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δημιουργία της χρονολογείται από μια εποχή νωρίτερα από την ρωμαϊκή κατοχή. Λυπόμαστε, με τον Αούλιο Χίρτιο, αξιωματικό του Καίσαρα, που οι Γκαμπάλοι αγνοούσαν την τέχνη της κατασκευής των καστρών και δεν άφησαν καμία κατασκευή που θα μπορούσε να δώσει μια προσέγγιση στη γέννηση της πόλης.
Έχει προταθεί ότι το εκκλησάκι της Notre Dame de Tout-Pouvoir θα μπορούσε να είναι ένα παλιό κτίσμα και με λίγη φαντασία, ένας ειδωλολατρικός ναός, μετασχηματισμένος σε πρωτοχριστιανικό ορατόριο και ενσωματωμένος στο ναό της βενεδικτινικής εκκλησίας. Αλλά αυτή η υπόθεση παραμένει σχετική, που δεν έχει παρά το γεγονός ότι οι θεμέλιοι λίθοι του είναι ενταγμένοι στο έδαφος περίπου ενός μέτρου σε σχέση με το επίπεδο του δαπέδου του ιερού.
Η παλιά γέφυρα, που ονομάζεται άλλοτε «γέφυρα του Πεϊρ», είτε επειδή αυτή η ονομασία σήμαινε τα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένη, είτε επειδή υποδεικνύει το όνομα ενός τόπου ή αυτού ενός ιδιοκτήτη κοντά σε ποτάμι, φέρει την σφραγίδα, το στυλ και την αρχιτεκτονική μορφή των ρωμαϊκών κατασκευών αυτού του είδους, αλλά έχει ξανακατασκευαστεί τόσες φορές που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η ακριβής ημερομηνία της προέλευσής της.
Δεν υπάρχουν, επίσης, στην περιοχή, απομεινάρια «βίλα» ρωμαϊκή όπως στη Ζαβόλς, Φλοράκ, ούτε κανένα από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στις έργα της τέχνης που βρίσκονται πέρα από τις Άλπεις: μάρμαρο, κεραμικά, πλακάκια, κεραμικές, μωσαϊκά, χάλκινα διακοσμητικά.
Έχει γίνει μια υπόθεση σχετικά με μια πρωτόγονη εγκατάσταση της Λανγκόν κοντά στο κάστρο του Μοντ-Μιλάν, ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα που να υποστηρίζει αυτή την άποψη. Ούτε ίχνη κατοικίας, νεκροταφείου, σαρκοφάγου, τύμβου ούτε και οποιαδήποτε πόλη λίμνης στο βάλτο της Ποντεΐρ υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση, ενώ η έντονη προτίμηση των Γαλατών να αναζητούν τους λόφους που προστατεύονται από τους ανέμους και κατά μήκος των ρευμάτων για να εδραιώσουν τους «καταυλισμούς» τους θα εξηγούσε πιο λογικά την επιλογή της αντικατάστασης της πόλης στη βάση και την προστασία του λόφου του Μπορεγκάρ και στην κοιλάδα του Λανγκουίρου, για την ευκολία της κατοικίας της. Η διασταύρωση των δρόμων, που προέρχεται από την πρωτόγονη διάβαση αυτού του ρυακιού, θα υποστηρίζει επίσης τη δημιουργία μιας κατοικίας σε αυτό το σημείο για την διευκόλυνση των σχέσεων και του εμπορίου.
Το αρχαίο όνομα της Λανγκόν, που προέρχεται από Λανγκουίρου (μακρύ ρυάκι), επιβεβαιώνει επίσης την τοποθέτησή του στις όχθες του.
Η προέλευση του κελτικού ονόματος Λενγκουόγγνο, που αργότερα γαλλοποιήθηκε σε Λανγκόν, αλλά παρόλα αυτά διατηρήθηκε με την ακριβή του ηχητική προφορά από την τοπική διάλεκτο, διευκολύνει την ετυμολογική εξήγηση αυτού του ονόματος. Πράγματι, αν αναφερόμαστε στο ουσιαστικό ρου, που σημαίνει μικρό ρυάκι, παρατηρούμε ότι η λατινική προφορά του u σε ou κάνει το ru να προφέρεται ως rou (βλ. το λατινικό, virus). Η κατάληξη ou είναι άλλωστε δημοφιλής σε πολλούς τοπικούς ονομασίες της περιοχής: Μπαδαρού, Σαπορορού, Ωρορού, Κονγκορού, Λανγκουίρου. Στη συνέχεια, με τη βεβαιότητα ότι οι Γαλάτες θεοποιούσαν τους ρευμούς, είτε σε θεούς είτε σε θεές, συμπεραίνουμε ότι η ονομασία «μητέρες» που δόθηκε σε αυτές, επιτρέπει τη μεταγραφή του κελτικού naehe ή του βασσικού κελτικού σε na ή nae στα λατινικά. Τέτοιες μετατροπές είναι πολλές, τις βρίσκουμε, για παράδειγμα, στο Μπουρμπόν που προέρχεται από «Βορβωνάε», στο Ουβεάμ κλειδί «Ουβελναε», στο Πραδέλες από «Πρατέλες», στο Φοντάνες από «Φοντάνες». Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να πούμε ότι η κελτική ονομασία Λονγκουί (ρου) παίρνει τη μορφή Λονγκουί (naehe) που, λατινοποιημένη, θα είναι Λονγκουί (να) και με την δράση του γιόδ που μαλακώνει, το n θα αναδυθεί ως Λινγωνία στα λατινικά, που δεν είναι άλλο από το Λένγκουόγγνο στη διάλεκτο και το Λανγκόν στα γαλλικά.
Συμπληρωματική λεπτομέρεια. Η παράγωγη nh στην οξιτανική γλώσσα, ισοδύναμη με το γαλλικό gn, συχνά συναντάται σε τοπικά ονόματα του Γκεβαλντ, δημιουργεί, ειδικότερα, το «Γκογολουέν» από το Κογκολουέν, ενισχύοντας έτσι τη μετατροπή του «Λεν γκονάε» σε Λανγκόν.
Η πιθανότητα της προέλευσης του ονόματος της Λανγκόν που αποδεικνύεται από αυτές τις συσχετίσεις υποχρεώνει να απορριφθούν οι υποθέσεις ορισμένων ιστορικών, οι οποίοι δεν φαίνεται να έχουν καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να ανακαλύψουν μια ετυμολογία, αν δεν έχουν προσεκτικά αντιγράψει ο ένας τον άλλον.
Ο κ. ιερέας Φουρσέ και ο κ. Ινιόν, με μεγάλη ευκολία, έχουν εξάγει από την λατινική κατάληξη ligo (αλέτρι), που ωστόσο είναι γερμανικής προέλευσης «χούα», τη λέξη ligo-nia και με περίπλοκη παραμόρφωση έχουν κατασκευάσει το lingonia, για να φτάσουν, δεν ξέρουμε πώς, στη Λανγκόν. Αυτή η ερμηνεία στερείται βάσης και προκαλεί μεγάλη αντίθεση.
Η πιο σχετική είναι η χρήση μιας λατινικής λέξης για να έχει ρίζα το όνομα μιας πόλης, ενώ οι αυτόχθονες, οι παλιοί Γκαμπάλοι, δεν είχαν άλλη γλώσσα από την κελτική και δεν ήξεραν καν αν η λατινική ύπαρχε. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν περίμεναν την ρωμαϊκή εισβολή για να βαπτίσουν το χωριό τους. Οι αποδείξεις της ύπαρξής της πριν από την άφιξη των λεγεώνων του Καίσαρα δεν παρέχονται από τις αφιερώσεις των αγγειοπλαστών του Μπανασσάκ;
Και μετά, το Ligo εάν σημαίνει αλέτρι σημαίνει επίσης «συνδέω, κολλάω, ενώνω», θα μπορούσε λοιπόν να είχε επίσης εκλεπτυσμένα, αντί να δώσει σε ένα γεωργικό εργαλείο το όνομα της πόλης, να υποθέσουμε ότι ο Γκαμπάλος είχε «συνδεθεί, κολληθεί» με τη γη του και έτσι η ονομασία του είχε επικυρώσει το αίσθημα της αγάπης και της προσκόλλησής του.
Ούτε το διθυραμβικό ύμνο που εξυμνεί «τη καθαρή γη, την κοιτίδα της πόλης» του κ. Γκρασέ δεν θα υποστήριζε την εύρεση του να προέρχεται από τις δύο αλέτρες που εμφανίζονται στα οικόσημα της Λανγκόν. Μήπως είχε ξεχάσει ότι τα οικόσημα χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα και επομένως έρχονται λίγο αργά για να του δώσουν ένα όνομα;
Πιο προσεκτικοί, οι κ.κ. Κορντ και Βιρέ περιορίζονται να θυμίζουν την λατινική επιγραφή των κεραμικών του Μπανασσάκ χωρίς να ανησυχούν για να αναζητήσουν ή να ανιχνεύσουν την προέλευση του ονόματος.
Ο κ. Λερμέ, εξέχων λατινιστής, παραδέχεται ότι δεν έχει βρει τίποτα στα «Σχόλια» που να σχετίζεται με την ύπαρξη της Λανγκόν, ούτε καν μια αναφορά του τόπου. Είναι αλήθεια ότι δεν θα μιλήσει περισσότερο για το Μοντ-Μιλάν, στο οποίο οι λεγεώνες του σταθμεύουν και πιθανώς έχουν ισχυροποιήσει σε οπιδούμ, δηλαδή σε χώρο πολέμου.
Δεν βλέπει άλλωστε καμία δυνατή σχέση μεταξύ του λατινικού ligo και του κελτικού Λενγκουόγγνο. Αντίθετα, θα ήταν υποστηρικτής ενός vicus στο Μοντ-Μιλάν, που μεταφέρθηκε σύμφωνα με την προτίμηση των Ρωμαίων, όταν έγιναν κύριοι μιας χώρας, να καταστρέψουν τα οπιδά στα βουνά, φυσικές ισχυρές θέσεις, και, για λόγους ασφαλείας, να μεταφέρουν την κατοικία στην πεδιάδα.
Μήπως η Μιβράκτε δεν αντικαταστάθηκε από το Αυγουστάντιουμ (Αουλούν) και η Γεργοβία από το Αυγουστονέμετουμ (Κλέρμον); Επιπλέον, όπως παραδέχεται την παρουσία μιας λίμνης στην Ποντεΐρ, στο πόδι του Μοντ-Μιλάν, και την αποξήρανσή της, περισσότερο από απίθανη, από τους Ρωμαίους, θα εξηγούσε ότι «οι θεοί των υδάτων» θα είχαν βρει καταφύγιο στην ένωση του Λανγκουίρου και του Αλιέ, ενδεχομένως φέρνοντας μια φανταστική αρχαία σταυρωμένη εικόνα μιας δρυϊδικής θεότητας που θα είχε γίνει αυτή των δύο ποταμών, μεταμορφωμένη, με τολμηρή υπόθεση, σε Παρθένο του χριστιανικού ιερού. Παρόλο που είναι από μεγάλη γοητεία μιας γλυκιάς παράδοσης, οι μετατοπίσεις του βίκου και του ειδωλολατρικού εικονιστικού, που παρέμειναν χωρίς αποδεικτική βάση, δεν παραμένουν παρά μόνο ως υποθετική φαντασία.
Η Ιστορία καθορίζει, από το 27 π.Χ. έως το 472 μ.Χ., την παρουσία των Ρωμαίων στη γη των Γκαμπάλων. Λίγες πληροφορίες παραμένουν από αυτή τη μακρά κυριαρχία που έκανε τη χώρα μια αποικία υποταγμένη στη δουλεία, υπό τον αυστηρό νόμο, τα ήθη, τη γλώσσα και τη θρησκεία του κατακτητή.
Η περίοδος που ακολούθησε επιβεβαίωσε μια πολιτική και θρησκευτική απελευθέρωση που γρήγορα διαταράχθηκε από τις επιθέσεις των Βαρβάρων, των Βισιγότθων, των Φράγκων, και στη συνέχεια από την καταρρακτώδη σειρά ανίκανων βασιλιάδων που έφεραν τη Γαλλία στην φεουδαρχική εποχή, που δεν βελτίωσε την τύχη ενός μικρού χωριού που ζούσε απομονωμένο στα βουνά της χώρας Γκαμπάλ και που είχε βρει μόνο μια θρησκευτική ειρήνη, ακόμη πολύ σχετική, από την εξάπλωση του χριστιανισμού.
Η καθοριστικότητα της ανθρώπινης προέλευσης είναι επίσης αναστατωτική και αβέβαιη όπως και εκείνη του πεπρωμένου της. Εάν ο πιστός αποδέχεται την υποτιθέμενη αρχή της δημιουργίας και τη διάταξη της ύπαρξης στο φως των δόγματων και των θρύλων, τότε ο σκεπτικιστής κατατάσσει την υπόθεση σε αυτή την ύλη και ομολογεί την αδυναμία του να διεισδύσει το μυστήριο της προέλευσής του, όσο και της τύχης του, δεν μένει παρά η τύχη να ανακαλύψει κάποια δεδομένα ή ίχνη για να φωτίσει το ανεξερεύνητο πρόβλημα μέχρι σήμερα άλυτο.
Η ιστορική περίοδος που μας αποκαλύπτεται δεν ξεπερνά τα πέντε ή έξι χιλιάδες χρόνια πριν από την Era μας, πέρα από την οποία υπάρχει μόνο απιθανότητα και άγνοια. Βεβαίως, η γεωλογία και η αρχαιολογία, χωρίς πάντα να συμφωνούν, καταβάλλουν προσπάθειες να επεκτείνουν τις πρωτογενείς μας γνώσεις, αλλά αν και μας έχουν εμφανιστεί οι προφανείς μετασχηματισμοί της γης, η σύσταση και οι εξελίξεις του αστρονομικού σύμπαντος, οι ανακαλύψεις δεν έχουν ακόμα καθορίσει την προέλευση του ανθρώπινου όντος, ούτε την πραγματική εποχή της εμφάνισής του.
Στην τρέχουσα κατάσταση της επιστήμης, η οποία άλλωστε τροποποιεί και μετασχηματίζει τις εξηγήσεις της στο φως αδιάκοπων και νέων ανακαλύψεων, βρίσκουμε τον άνθρωπο στο τέλος της μυστριανής εποχής, μέσω της σπασμένης και κατεργασμένης πέτρας, των χονδροειδών κεραμικών, των απλών σχεδίων σε σπηλιές και της πρωτογενούς χρήσης της φωτιάς. Απολιθώματα οστών επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του, χωρίς να δίνουν την ακριβή χαρακτηριστική της μορφής του.
Αποδεχόμενοι αυτά τα δεδομένα, μπορούμε να αναγνωρίσουμε δύο τύπους ανθρώπων, ανισομερώς εξελιγμένων και με διαφορετικές μορφές. Ο πιο αρχαίος, με λεπτό κρανίο, δηλαδή φευγάτο μέτωπο, προεξέχουσα σιαγόνα, υποψία πιγουνιού, μάτια βυθισμένα σε οπές με έντονες οστέινες πτυχές, κτηνώδης, με ύψος περίπου ένα μέτρο πενήντα, με κορμό πλατύ και κοντά άκρα. Ο άλλος, με βραχύκρανο κεφάλι, του οποίου το μήκος υπερβαίνει κατά ένα τέταρτο το πλάτος, έχει μια δομή που τον πλησιάζει στον σύγχρονο άνθρωπο. Το κατακόρυφο ύψος του διατηρεί μια αναλογία με τον πρώτο τύπο, ο οποίος έχει σχέσεις με τον ανθρωπόμορφο πίθηκο, έτσι ώστε να υποθέσουμε μια προέλευση, που συνεχίζεται μέχρι την υπεροχή που αποκτήθηκε, όχι μόνο μέσω μιας αργής μεταμόρφωσης του σώματος, αλλά και μέσω μιας σταδιακής νοημοσύνης, σε αναλογία με την αύξηση του όγκου του εγκεφάλου.
Η παρουσία του εξελιγμένου ανθρώπου εδραιώνεται στην περιοχή των Γκαμπάλων σε μια εποχή που χρονολογείται περισσότερο από 3.000 χρόνια πριν από την Era μας. Αυτός ο άνθρωπος σχετίζεται, χωρίς αμφιβολία, με τη γαλατική φυλή που ήρθε από την Ανατολή, αυτή τη φυλή Άρια, ασιατική, που κατά την Βίβλο, προήλθε από τον γιο του Νώε, τον Ιαφέθ, τρίτο μετά τον Σημ και τον Χαμ. Ακολουθώντας τις παραγωγικές πολλαπλασιάσεις και την ανάγκη για ζωή, θα μετανάστευε προς τη Δύση για να εγκατασταθεί στην αποκλεισμένη περιοχή από τη μεγάλη θάλασσα όπου θα συναντούσε, ήδη εκεί, τον άνθρωπο της Ιβηρικής φυλής. Οι δύο τύποι: ο ένας ψηλός, ξανθός, με μπλε μάτια; ο άλλος μικρότερος, καστανός, με μαύρα μάτια, θα αναμειγνύονταν και με την πάροδο του χρόνου θα συγχωνεύονταν.
Η φυλή που εγκαταστάθηκε στη γη των Γκαμπάλων χάνει τη νομαδική της διάθεση για να γίνει κτηνοτρόφος, αγρότης, τεχνίτης, που αγαπά τη οικογενειακή ζωή. Αποκαλύπτεται με καθυστερημένη ανάπτυξη λόγω του ψυχρού κλίματος, της έλλειψης ασβεστόλιθου και της ανεπαρκούς τροφής. Η φυλή του θα διατηρηθεί σχεδόν άθικτη, χωρίς μεγάλη ανάμειξη, λόγω της καθιστικής ζωής. Τα προϊόντα της ήταν γενναία, τολμηρά, γενναιόδωρα, πειρακτωμένα, ενθουσιώδη, πρόθυμα εμπλεκόμενα σε διαμάχες. Εκφράστηκαν ως παθιασμένοι με την ανεξαρτησία και την ελευθερία και βαθιά πατριώτες. Έγιναν οι Γκαβώτες ή Γκαμπάλοι, δηλαδή οι κάτοικοι της επαρχίας Γκαμπάλου.
Η ιστορία της Λανγκόν είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτή του Γκεβαλντ. Η διοίκηση και η θρησκεία της συνοψίζονται στις παραδόσεις του γαλατικού έθνους. Είχαν ως βάση τη φυλή που συστάθηκε από την οικογένεια. Αυτές οι φυλές διέθεταν έναν πρόεδρο, τον βεργοβέρτη, που συγκεντρώνονταν και σχημάτιζαν μια γερουσία υπεύθυνη για τη διοίκηση. Επίσης εκλέγονταν στρατηγικοί και θρησκευτικοί ηγέτες.
Η θρησκεία βασιζόταν σε δύο θεότητες: τη Γη και τον Ουρανό, με μια αφθονία θεών και λατρευτικών πρακτικών: στις πηγές, θεός που βράζει; στον κεραυνό, ο Τόραν; στον ήλιο, ο Βέλεν, στον πόλεμο, ο Έσους; στους προστάτες της φωτιάς, ο Τεουτατές. Για την υπηρεσία των θεών ήταν οι μάντεις, δρυίδες, βάρδοι, οβάτες, δρυίδες, είδους ξωτικά.
Υποταγμένος στη θρησκεία του, ικανοποιημένος με τη διοίκησή του, πολύ πατριώτης, ο Γκαμπάλος δεν αποδεχόταν καμία παρεμβολή στην περιοχή του, την οποία υπερασπιζόταν με τα όπλα και προστάτευε με μια σειρά από καστράκια τοποθετημένα σε ψηλές κορυφές, τα οποία χρησίμευαν άλλωστε ως σημεία συγκέντρωσης και αναχώρησης για να ασκήσουν, για παράδειγμα, ποινικές ενέργειες κατά των Ελβίων, που είχαν γίνει σύμμαχοι των Ρωμαίων, ή για να βοηθήσουν τους Αρβερνές που δέχονταν επιθέσεις από τις διατλαντικές λεγεώνες και επίσης ως καταφύγιο και άμυνα.
Τριάντα χιλιάδες άνδρες, φημολογείται, θα είχαν πιθανώς αναχωρήσει από το οπιδούμ του Μοντ-Μιλάν, για να τρέξουν προς βοήθεια των Αρβερνών, που διοικούνταν από τον Βερσινγκέτωριξ και επιτέθηκαν από τον Ιούλιο Καίσαρα. Χτυπημένοι χωριστά από τον ρωμαϊκό στρατό, άφηναν ομήρους στα χέρια του, αλλά τους επέστρεφαν στα σπίτια τους αντί να περάσουν, ως νικημένοι, διαμέσου της σπάθης ή να μεταφερθούν σε σκλαβιά. Αυτή η γενναιόδωρη παραχώρηση του μεγάλου στρατηγού θα επέτρεπε την εισβολή, χωρίς καμία αντίσταση, της χώρας των Γκαμπάλων από τον στρατό του Καίσαρα.
Από αυτή τη στιγμή, οι Ρωμαίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα, υποδούλωσαν τον λαό. Κατέστρεψαν τον δρυϊδισμό, που ήταν μάλλον μια εταιρεία παρά μια θρησκεία, καταδιώκοντας τους δρυίδες που ενέτειναν τον πατριωτισμό και το πολεμικό πνεύμα των μαζών. Αυτοί οι ίδιοι δεν είχαν θρησκεία και δεν ασκούσαν παρά μια μορφή πολυθεϊσμού, εγκατεστημένου σε ειδωλολατρία, που θεοποιούσε ακόμη και τους αυτοκράτορές τους. Έπρεπε να περιμένουμε την παρακμή της Ρώμης και την εμφάνιση του χριστιανισμού για να ανατρέψουμε αυτό το αναχρονισμό.
Όταν από την Ανατολή εξαπλώθηκε ο χριστιανισμός, κερδίζοντας τη Γαλλία μέσω των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου που είχαν καταληφθεί από τους ανατολίτες, η νέα θρησκεία έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό καθώς υποσχόταν απελευθέρωση, ελευθερία, αδελφοσύνη. Μετά από πολλές περιπλανήσεις, ο καθολικισμός υιοθέτησε την αρχή της διοικητικής οργάνωσης της Ρώμης. Οι κήρυκες σχημάτισαν κέντρα ή εκκλησίες. Κάθε μία από αυτές διάλεγε τον πιο άξιο για να γίνει ο ιερέας της, οι οποίοι, συλλογικά, εξέλεγαν έναν επίσκοπο. Το σύνολό τους ανέτειλε αρχιεπισκόπους και τον ανώτατο αρχιερέα, τον πάπα. Υπήρχαν αιρέσεις, σχίσματα, διωγμοί, αλλά τέλος, η θρησκεία, που ανεχόταν και έπειτα υιοθετήθηκε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ενσωματώθηκε τη στιγμή που η πτώση της ρωμαϊκής εξουσίας άφηνε στη Γαλλία τη δυνατότητα να αποτινάξει ένα ζυγό που την καταπίεζε εδώ και αρκετούς αιώνες. Ο Γκαμπάλος, ο οποίος είχε υποστεί τις αντιξοότητες της πατρίδας του, ανακτούσε την ελευθερία και τον καθολικισμό του.
Παλιό ξενοδοχείο παραθερισμού με κήπο στην όχθη του Allier, L'Etoile Ξενώνας βρίσκεται στην La Bastide-Puylaurent ανάμεσα στη Lozère, την Αρντές και τις Σέβεννες στα βουνά του Νότου της Γαλλίας. Στη διασταύρωση των GR®7, GR®70 Δρόμος Stevenson, GR®72, GR®700 Δρόμος Régordane, GR®470 Πηγές και Φαράγγια του Allier, GRP® Cévenol, Αρντέχως Όρη, Margeride. Πολλές κυκλικές διαδρομές για πεζοπορίες και ημερήσιες εκδρομές με ποδήλατο. Ιδανικό για μια χαλαρωτική και πεζοπορική διαμονή.
Copyright©etoile.fr