Herfstmist bij Pont-de-Montvert

Voor de Pont-de-Montvert schitteren de rotswanden die de weg langs de Tarn overschaduwen van de grote ijskaskades die zijn gevormd door het afstromende water en de polaire kou van de afgelopen dagen. Ritueel: korte stop in het dorp.

Het was mijn broer die me meer dan veertig jaar geleden kennis liet maken met de Pont-de-Montvert… Hoe had hij zelf dit hoekje van Lozère ontdekt? Ik weet het niet meer precies; hij wandelde veel en hield van autorijden. We hebben jaren samen gevist in de omgeving, daarna trouwde Tarn, hij vertrok naar het zuidwesten, dicht bij die Pyreneeën waaraan hij zo gehecht was en dicht bij welke de dood hem greep. Hij moet vijf of zes jaar zijn geweest toen hij in onze familie kwam, zijn geboorteland Vietnam en zijn slechtste herinneringen achterlatend. Tarn groeide met ons op, met horten en stoten. Hij zag me vaak mijn uitjes voorbereiden, en zijn ogen gingen glanzen wanneer ik al dat kleine materiaal uitpakte: tang, haken, spoelen draad, veren, dobbers.

De Tarn Op een dag drong hij erop aan om me naar de waterkant te vergezellen... De zorgvuldigheid, de vindingrijkheid en het geduld maakten deel uit van zijn aangeboren kwaliteiten: hij zou een buitengewone visser zijn geweest. Maar deze jongen had ook een onuitputtelijke competitieve geest: onze compliciteit was nooit helemaal wat ik graag had gewild. Toch was zijn liefde voor vissen en de natuur diepgaand, en ik herinner me met emotie onze uitwisselingen aan de oever van de Tarn.

Ik heb vaak nagedacht, sinds dat weekend van Pinksteren in 1973 toen ik aankwam in Pont-de-Montvert, over mijn absurde gehechtheid aan dit stuk meteoriet dat het zuiden van Lozère is. Zou ik daar kunnen wonen? Ik weet het niet; hogerop, ja, richting Mende en de vallei van de Lot, de Aubrac en de Margeride, heel waarschijnlijk. Maar de Cévennes hebben iets vreselijks in hun geografie. Jean Carrière beschrijft dit alles prachtig in L’Épervier de Maheux. En toch hou ik van dit land: de Cévennes zijn in de eerste plaats de Cévenols, dat begrijp ik. Het landschap heeft een kracht over de ziel van de mensen, maar is niet altijd logisch. Bijvoorbeeld, de Provençaalse Alpen zijn schitterend en luchtig, maar hun dorpen zijn hard. De Cévennes hebben daarentegen ruige en soms lelijke landschappen, maar hun inwoners zijn goed.

Cévennes Ik herinner me die avond rond het eind van de jaren tachtig, in een plattelandsherberg aan de rand van de Rieumalet. Roze vlammen dansten op de kolen, terwijl ze onze profielen verlichtten. We glimlachten naar elkaar. Op een gegeven moment werd de avond ook gewijd aan de herinnering aan Paul, die sommigen van ons goed kenden. Ik had hem een juni-avond ontmoet, twee of drie jaar eerder. We kwamen allebei terug van het vissen. Aanvankelijk was er niets austerer en perfect sympathieks als deze anderhalve meter lange stille Parijzenaar, mager als een koekoek, met een zeer lage stem.

In het Café du Commerce hadden we bier gedronken terwijl we pistachenoten pelden. Ik was onder de indruk van de woorden die Paul koos om te beschrijven, te benadrukken hoe onthullend de wildernis van deze Keltische heidevelden voor hem was, de geweldigheid van hun stromen en de zachtheid van hun beekjes. Dat was vijf of zes jaar eerder. Hij kwam uit Parijs waar hij een vrij beroep uitoefende, waarvan ik me niet meer herinner. Gepassioneerd door vliegvissen, wilde hij de Tarn en de Lot ontdekken, waarvan hij sprak als de mooiste forel rivieren van Europa. Later wist ik dat het voor hem ook ging om te genezen van de herinnering aan een vrouw.

Hij arriveerde dus een ochtend in april, en tot ieders verbazing bleef hij daar, hij ging niet terug naar Parijs. Alles wat een conventionele romanticus zich kan voorstellen, gebeurde daar, zelfs enkele nachten onder de sterren. Hij leefde in een herberg met een beetje geld, de kleding die hij in een oude koffer had meegenomen en zijn versleten Peugeot… Maar hij had zijn plek gevonden.

Pont-de-Montvert Hij deed wat klusjes, repareerde schuttingen, zorgde voor dieren, onderhoudt auto's, en gaf zelfs een paar lessen vliegvissen; uiteindelijk slaagde hij met succes voor een bescheiden examen voor arbeider bij de gemeentelijke wegenbouw en huurde hij een klein huisje in het dorp. Deze sociale ommezwaai zorgde natuurlijk voor echte roem in de regio. Maar het zijn ook zijn talenten als visser die hem bekend maakten. Ik weet waar ik het over heb.

Ik heb minstens twee duidelijke herinneringen aan onze uitjes op de Tarn: op een dag, een avond in mei, volgde ik hem in deze angstaanjagende kloof stroomafwaarts van La Malène waar, op sommige plaatsen, de Tarn zich vernevelde over blokken graniet van drie meter hoog. Een onweer hing in de lucht boven Finiels, de lucht was zwart. Om zes uur 's avonds, op de kleine weg die de kloven boven ons volgde, zag je auto's met ingeschakelde lichten rijden. Het was buitengewoon: je moest zien hoe deze jongen voortging in het krachtige water van de stroming, met het schuim tot aan zijn buik, wankelend, struikelend zonder het draaikolk waarin de forel zich bewoog uit het oog te verliezen, en vervolgens, met de vis aan de haak, langzaam terugtrekkend naar de oever om zijn vangst te vermoeien. De manoeuvre is delicaat, Norman Maclean beschrijft het perfect in zijn boek en Robert Redford in zijn mooie film.

Lozère Een andere keer, aan het eind van de zomer, denk ik, besloten we om de "avondschot" te doen aan de kant van Bédouès. Met nog steeds zwarte vingers van het plukken van bosbessen, hadden we onze lijnen opgezet en onze vliegen gekozen; ik twijfelde: het water was laag, zeer helder... Voor het vissen met een vlieg gebruikte Paul alleen natuurlijke lijnen van honingkleur. Ik geloof dat hij ze bij Dubos kocht, op Île Saint-Louis. Een keer per jaar, aan het einde van het seizoen, maakte hij ze voorzichtig schoon met lauw, licht zeepachtig water, en liet ze drogen op de rug van een stoel voordat hij ze vet maakte zoals het in alle goede gespecialiseerde handleidingen wordt aanbevolen.

Hij wilde reizen: zijn administratie stond hem toe om een jaar onbetaald verlof op te nemen en hij vertrok naar Engeland waar, ik weet niet welke seizoensgebonden werken, hem veel geld opleverden. Daar ontmoette hij ook Nathalie en trouwde met haar. Toen ze terugkeerden om in de Cévennes te wonen, kochten ze een klein huisje tegen de tempel aan, omringd door rozen. Ze creëerden daar dit prachtige Engelse levensstijl: vervaagde wandtapijten, planken vol boeken en platen, oude niet-samenpassende meubels, oude gravures, kaarten, aquarellen en dieren tekeningen.

Op een dag gaf Paul me een exemplaar van het kleine boek — visdagboeken — dat hij op eigen kosten had gepubliceerd: vijftig pagina's vol "sneeuwzeilen", "ochtendrijp", "zacht zonlicht", "donkere mist"... Ik had deze regels op mijn manier gelezen, en ik had kunnen, ik had moeten, me onthouden van dat iets te emotionele commentaar dat me tijdelijk de geamuseerde wantrouwen van mijn vrienden opleverde. Wanneer de toevalligheden van mijn reizen me brengen om door de regio te trekken, zelfs als ik geen tijd heb om hen te bezoeken, stop ik altijd even aan de rand van een wei of een beekje om de wind in de dennen te horen, om te kijken hoe het licht zijn armen in glorie over de verlaten heide uitstrekt. door Patrick Heurley. In tijden en plaatsen: Herfstmist.

Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.