Chasseradès på damplokomotivets tid
|
|
Chasseradès på damplokomotivets tid |
|
Hier is een herinnering die bij de oren van onze familie de slapende echo's van de mooie zomermaanden wekt. In de schaduw van de grote sparren, langs de groene weiden of in het bed van de beekjes die lui langs kronkelen. Om naar Chasseradès te gaan, moet ik je van tevoren waarschuwen dat je het moet verdienen! Ten eerste moet je weten dat in die tijd de TPV (!) stoomtrein onbetwist heerst. En het is geen overdrijving om te zeggen dat de stoomtreinen met Zeer Lage Snelheid rijden! De Nîmes-Parijs, via het Centraal Massief, escapen niet aan de regel.
In het zuidelijke deel van de lijn bedient het de steden Alès en La Grand-Combe sinds 1841, om te voldoen aan de groeiende behoeften van de kolenmijnen. Maar het zal een kwart eeuw duren voordat dit segment met Clermont-Ferrand is verbonden. Er zijn geen minder dan twee krachtige locomotieven nodig, aan elkaar gekoppeld, om de steilste hellingen te overwinnen. Hellings zo steil dat de twee locomotieven uitgeput, hijgend en moe zullen aankomen. Je gaat misschien spijt krijgen dat je ze misschien staalmonsters hebt genoemd.
Op het vertrekstation zorgt de sterke geur van de door rook zwart geworden perrons al snel voor de juiste sfeer. En dan wordt, naast de stoom, ook rook toegevoegd, en aan de rook de roet van de kolen. De kolen die het water in de ketel aan de kook brengt, die de zuiger in beweging brengt en de machine vooruit laat gaan... Hoe dan ook, wanneer we bij de eindbestemming arriveren, zullen we zo zwart zijn als kolenwerkers die niet eens door hun eigen moeder zouden worden herkend. Je leert het fluitsignaal van de Stationschef uit het hoofd, er zijn zoveel stations en in elk een nieuwe Chef. En we stoppen bij allemaal, zelfs soms waar we stoppen, is er geen dorp (sic). Dit zegt al veel. Nee..., niets..., niemand woont daar..., maar er is een station en een chef, dus we stoppen! En die onbruikbare toiletten, met hun toiletpotten waar je de houten dwarsliggers en het ballast met hoge snelheid voorbij ziet komen.
En ik wil je liever niet vertellen over de ontelbare tunnels die je onder alle bergen doorlaten! En er zijn zoveel bergen, en zoveel tunnels, dat het meestal helemaal donker is. In de tussentijd moet je je haasten om de ramen open te draaien, want de hitte doet ons suffoceren! Maar wees voorzichtig als je de ramen niet op tijd hebt gesloten! Want dan dringt de rook, het roet en de vonken in het hele compartiment binnen. Maar het is zo heet dat wanneer we uit de tunnel komen, zodra het daglicht is, iedereen zich haast om ze weer open te maken. Ramen die ons beschermen tegen de verstikkende rook, en die, wanneer ze open zijn, de lucht laten circuleren die doordrenkt is met de verstikkende hitte, versterkt door de zonnestralen op de blootliggende daken! Dit stopt nooit, en het duurt uren en uren voordat de stem van de Stationschef de reddingsaankondiging laat weerklinken: — La Bastide! La Bastide-Puylaurent! Drie minuten stop! De passagiers met bestemming Mende blijven aan dezelfde kant van het spoor om hun aansluiting te nemen! Dit is het hoogste punt van de lijn, 1025 meter boven zeeniveau, vlak naast het station. Wat een mooie kleine rode en gele micheline.
Aanvankelijk zijn de wielen uitgerust met speciale banden, ontwikkeld door de Michelin-onderneming, waar de naam vandaan komt. Het is zo herkenbaar, met zijn toeter en alle passagiers die zich binnen hebben verzameld, in afwezigheid van compartimenten! Na de grote locomotieven die we zojuist hebben verlaten, zijn de grijs-blauwe uitlaatgassen van zijn dieselmotor ons zeer sympathiek. Nog twee of drie stops en we merken dat de lucht niet meer hetzelfde is. En dan komen we aan op onze bestemming. Verbluft door het lawaai en de vermoeidheid, dorstig en hongerig, stappen we uit, ongelooflijk, verbaasd dat we eindelijk het Beloofde Land hebben bereikt, onze Nirvana: Chasseradès!
De boer die de accommodatie verhuurt, is daar! Hij heeft geen tijd verloren om zijn lucratieve zwarte markt, voortkomend uit een oorlog waarvan hij alleen maar voordelen heeft gehaald, te vervangen. In de afwezigheid van de maquis is hij zelfs niet benaderd door de Resistance. Een zegen, want de partizanen hadden zijn voorraden kunnen in beslag nemen! We zijn in 1948 en het is door de zomerse verhuur van twee huizen dat hij de verliezen aan oorlogsrendementen compenseert. De beste, zeer gewaardeerde man! Hij heeft er belang bij om te leren tellen, anders dan alleen zijn eigen wins! Want op een dag zal hij zeker andere rekeningen moeten betalen... Hier op aarde, of ergens anders! Maar nu moet er alleen nog maar gelift worden met de koffers en dozen, de vrouwen en kinderen. De eigenaar van het pand scheldt. Gewapend met een lange stok prikt hij in de billen van zijn dieren. Vooruit! Mijn God, wat een ontspanning is het om je te verplaatsen... in een ossenkar!
We lopen van het station naar het dorp dat we rechts passeren. Aan de rand donderen de weiden als een lange jurk versierd met duizenden kleurrijke bloemen. We passeren een aantal muren van droge stenen, zonder prikkeldraad langs de weiden en omheining. Geen visuele en materiële onderbreking in deze tijd waarin de weiden en bossen niet omheind zijn. Wat zou het nut zijn van hekken dat de kuddes koeien met lage kosten te bewaken zijn door jonge kinderen?
Wees of gecatalogiseerde criminelen worden door DASS toevertrouwd, tegen een vergoeding, altijd geld (!), aan gavots die hen soms zonder schaamte gebruiken, omdat ze zelf geen hebben. Tenzij de kudde kan worden bewaard door een oude of oude familie. Maar dan loopt het kind het risico om te worden tewerkgesteld in veel zwaardere taken. Bij de boerderij komen we de grote gemeenschappelijke ruimte binnen.
De schok! De frisheid van de plek, de duisternis van het en de sterke geur van de stal bevalt de bezoeker. Dit komt omdat naast de gemeenschappelijke ruimte en de vuilnis bevindt zich de stal, gescheiden door een slechte houten deur. Ik ben geboeid door de rode en zwarte linten die van het plafond langs de vloer hangen. Wat een verrassing om te ontdekken dat deze banden bedekt zijn met rode lijm, waardoor duizenden vliegen zich ophopen!
Een enorme houtkachel zorgt voor het koken van voedsel en verwarmt drie vierden van het jaar. De ruwe aard van de plaats is evident. Een massieve en erg lange tafel, met zijn houten banken, een buffet, een kist. En de monumentale open haard, met een stenen bank voor twee personen onder zijn bovenkant, aan de rechterkant van de open haard. Dit herinnert ons aan de hardheid van de winters. Maar de eigenaresse jaagt de vogels weg, die bezig zijn om de tafel leeg te maken van de broodjes van het ontbijt...
Kippen protesteren met een kracht die wel degelijk de richting van de gewoonten aan deze plaats zou moeten zeggen. De honden komen aan mijn benen snuffelen, met de hoop op een onwaarschijnlijk ontbijt? We bevinden ons, terwijl we de tijd opnemen om de middenweg op te vrolijken...
Één ding is voor ons belangrijk: de huur betalen, de sleutels nemen en ons vestigen! Gedurende de zomer komt papa bij ons om de twee weken van zijn jaarlijkse vakantie daar door te brengen. Dit zijn momenten waarbij hij zijn pastis en zijn kaarten voor de trotse forel inruilt met verloren vaten van rosé. Een hobby, dat dit vissen dat hij urenlang oefent. Hij besteed ook veel tijd aan het muurklimmen, het lange wandelen, en het uitrusten. Deze vervalperiode is gewoon voor hem een waar geluk... Ik ken verhalen: Een Nîmoise-kindheid van 1946 tot 1967 door Gilbert Michel. Gepubliceerd door Editions Edilivre.
Gamle feriehuset med en hage ved bredden av Allier, L'Etoile Gjestehus ligger i La Bastide-Puylaurent mellom Lozère, Ardèche og Cévennes i fjellene i Sør-Frankrike. På krysset av GR®7, GR®70 Stevenson-stien, GR®72, GR®700 Régordane-veien, GR®470 Kilder og Kløfter i Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise-fjellene, Margeride. Mange rundtur stier for fotturer og sykkelturer for en dag. Ideelt for en avslappende ferie og fotturer.
Copyright©etoile.fr