Een onvergetelijk verblijf

Tijdens mijn TGV-reis van Brussel naar Nîmes verandert het landschap geleidelijk richting de Middellandse Zee. Kort na Valence zie ik de eerste cipres! De reis gaat verder van Nîmes naar het noorden tot La Bastide Puylaurent in Lozère. De rit, in een ultramoderne trein met panoramische ramen, biedt prachtige uitzichten op het landschap van de Cevennen. Een documentaire had deze scènes niet beter kunnen vastleggen.

Bij mijn aankomst bij L'Etoile word ik verwelkomd door de eigenaar, Philippe Papadimitriou, en zijn hond Billy. Philippe, een Europeaan door zijn afkomst en overtuigingen, globetrotter, is een kerel van bijna twee meter lang. Met zijn blauwe ogen en speelse blik geeft hij me meteen het gevoel dat ik welkom ben, alsof hij speciaal op mij heeft gewacht. (Maar laten we eerlijk zijn: hij geeft iedereen die indruk!)

De bed & breakfast, vroeger het Hôtel du Parc of Hôtel Ranc, is ruim en licht. Aan de voorkant is er een grote veranda en aan de achterkant een balkon met een prachtig uitzicht op de tuin aan de oevers van de Allier. In de grote woonkamer, waar de maaltijden aan de table d'hôtes worden geserveerd, staat ook een piano. Philippe zet zich daar 's middags neer om zijn improvisaties te spelen. Het pronkstuk is de immense open haard, waarvan ik in dit begin van juni enorm geniet van de warmte.

En dan is er Billy, een mix van Labrador en Golden Retriever. Billy is een integraal onderdeel van het concept van L'Etoile. Hij verwelkomt nieuwe gasten volgens zijn eigen criteria: sommigen hartelijk, anderen laat hij volledig onverschillig. Ik denk dat hij weet wat hij doet.

Billy bezet de strategische punten van de bed & breakfast: ofwel voor het bureau (met uitzicht op de gang, de voordeur en de woonkamer), of in de gang net voor de keuken (iedereen begrijpt waarom), of voor of onder de open haard. Bovendien neemt hij graag plaats in een rotan fauteuil voor het vuur. De techniek is geperfectioneerd: eerst legt hij zijn snuit op de zitting, dan zijn voorpoten, een laatste inspanning en het achterwerk volgt (we zijn immers niet meer zo jong). Zodra alle vier de poten in de stoel zijn, maakt hij een lichte draai naar rechts, steekt zijn voorpoten door de zijkanten en legt tenslotte voorzichtig zijn hoofd op de armleuning: oef, daar is hij dan! Op dit punt kun je Billy in zijn stoel duwen en draaien, hem fotograferen; hij zal voorlopig niet meer bewegen.

Tussen Billy en mij is het wederzijds liefde op het eerste gezicht! Zodra ik ergens ga zitten, en ik geef toe, meestal bij de open haard, komt Billy zich aan mijn voeten nestelen, zijn hoofd op zijn voorpoten, terwijl hij een diepe zucht van welzijn slaakt. Dan kriebel ik hem achter zijn oor en zeg hem dat hij een mooie hond is, dat hij zelfs de mooiste hond ter wereld is. Billy accepteert mijn woorden zonder verder commentaar, maar ik denk dat hij het ermee eens is. Als een soort beloning draait hij zich op zijn rug zodat ik zijn buik kan aaien, en uiteindelijk gaat hij op zijn rechterzij liggen, niet zonder nog een zucht van tevredenheid te slaken. Hij komt ook graag 's ochtends mijn kamer binnen via de balkondeur om me goedemorgen te zeggen. Hij begroet me met veel gezwaai met zijn achterste, sprongen en niesbuien. Ik verklaar dat Billy "mijn" hond is voor de duur van mijn verblijf, wat Philippe me gracieus toestaat.

Billy houdt niet meer zo van wandelen, maar hij gaat graag met Philippe mee boodschappen doen in zijn minibus. Hij heeft echter nog steeds niet geleerd zijn gordel om te doen. Laten we niet vergeten dat ik naar Frankrijk ben gekomen om te wandelen. We vertrekken voor mooie tochten van drie tot vier uur. De mogelijkheden voor wandelaars zijn hier enorm.

Het landschap is zacht en kleurrijk; passen, heuvels, valleien en hellingen zijn bedekt met een tapijt van groen in eindeloze tinten. Het doet mijn schildershart sneller kloppen. Er zijn grote uitgestrekte velden felgeel van de brem en paardenbloemen, grote vlakken donkergroen in velden van lichtgroen die, als je dichterbij komt, narcissen blijken te zijn die op de zon wachten om te bloeien. Langs de weg trillen piepkleine viooltjes, sleutelbloemen, orchideeën en sneeuwklokjes in de koude wind in afwachting van betere dagen.

Ik ben gefascineerd door de heuvelhellingen die lijken te zijn vormgegeven door een goddelijke hand. Je vindt er sparren naast pijnbomen en beuken, bloeiende bomen en struiken, de brem groeit tussen de rotsen; er zijn hoge en lage vormen, slanke en ronde, lange en brede, alle varianten van groen, en alles is in grote harmonie.

Rijdend over de smalle wegen van deze nog ongerepte hoek van Frankrijk, heb je het gevoel in het soort landschap te zijn dat je creëert voor miniatuurmodeltreinen: valleien, heuvels, bruggen, tunnels, spoorlijnen, boerderijen, rivieren, schapen, geiten; het uitzicht verandert voortdurend. En daarboven een lucht die wisselt tussen blauw en grijs, wolkenbergen die openbreken om het zonnige blauw te onthullen en zich meteen weer sluiten. Ik ben omringd door stilte, alleen onderbroken door het gezang van vogels en het geluid van een rivier. Het paradijs...

Met spijt verlaat ik deze plek aan het einde van de week, met het vurige verlangen om terug te keren naar dit landschap en deze prachtige woning met Philippe en Billy. Van Margit Huy