Aankomst in Langogne op het Stevensonpad

Op het Stevensonpad Bij het verlaten van Pradelles dalen we af naar de vallei van de Allier en de Langouyrou. Beneden ons laat de helderheid van de vroege middag Langogne zien, de hoofdstad van het Gévaudan. Geen kompas of topografische kaart nodig, het volstaat om recht vooruit te glijden in de richting van de stop. We twijfelen tussen de weg en de slingerige paden aan de kant, maar Noé maakt haar keuze. Ze weigert in de buurt van de grommende auto's te komen. Hogerop, op de hellingen waar de auto's zich verdringen, fungeren de coniferen als magere vegetatie. Enkele sparren zonder naalden blijven rechtop staan, hun meerdere takken uitstrekkend, alsof ze de eventuele wilde beesten willen verjagen - de spelling van Stevenson over de wolf of het monster. We volgen dus de rivier.

Na de bloederige gebeurtenis is het een zonnebaden dat ons avontuur aanbiedt. Mijn been doet pijn, laat het naar de hel gaan. De lange reis wordt de "cors" reis. Dappere weg waar doodlopende wegen niet bestaan. Licht humeur ondanks de pijn. Het water murmelt als een klokje van bosflanerij en sybaritisme. Wanneer we wandelen, ontbossen we of ontcijferen we?...

Over braakland en cijfers. Het is na de Tweede Wereldoorlog dat Roger Beaumont en zijn vrouw Mireille bedachten om Frankrijk te markeren door het rood en wit te verven. Er waren toen honderd vijftig kilometer geregistreerde paden, voornamelijk langs de Loire. Dit rustige en vriendelijke paar markeerde in zijn eigen tempo en gedurende bijna een leven vijftienduizend kilometer aan wilde paden. Dit zijn de beroemde GR, grote wandelpaden.

Brug over de Langouyrou Corsica te voet - de beroemde GR®20, de meest taaie van allemaal, de Alpen en de ronde van de Mont-Blanc, Chamonix-Menton, de Pyreneeën, van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse Zee. Sindsdien hebben andere goede wil het stokje overgenomen, andere verliefde koppels, en veertigduizend kilometer pad worden nu aangeboden aan degenen die willen ontsnappen aan de ademloze ritmes. Een hartelijke groet aan deze twee frenetische dromers, Arthur en Zoé, op de steenachtige wegen. Dit middag ruikt de herfst goed en de laatste stralen bronzen mijn nek en hoofd.

Ik vergeet mijn verplichtingen, ik ben een origami, een wilde eend, een klein papieren bootje, een flâneur die Langogne nadert. Binnen enkele minuten zal mijn rivier in de Allier stromen en zal er de herinnering blijven aan een zonnige en eenvoudige afleiding.

In het hart van het Gévaudan
Eerste geluiden van beschaving bij de nadering van de stad. Het is de ingang in Lozère. Op de brug geeft een brandstoftruck, met het monster van het Gévaudan op de tank geschilderd, ons informatie over onze richting. Het is de enige... De rijbaan behoort nu toe aan de automobilisten die krachtig toeteren. Een van hen laat los: "Verpissend". De oude brug die door Stevenson werd overschreden, bestaat niet meer. Hier ontmoette hij een brutale jongedame. Vandaag zou het slecht opgevoede meisje snel worden omvergereden door de idioten op wielen. Al een eeuw hebben de stenen plaatsgemaakt voor asfalt en zijn slechte manieren. Bij onze aankomst is er geen vrouwelijke aanwezigheid. Sinds het begin van de reis hebben we nauwelijks een vrouwelijk gezicht gezien. Hier en elders moeten de knappe dames zijn verslonden door het beroemde monster...

Graanhal in Langogne Tegenover de hal uit de 18e eeuw - de trots van de stad vanwege de "historische classificatie" - vullen we onze tassen voor het avondeten. We hebben de kaas van de ochtend niet aangeraakt en combineren die met een klein mandje fijne vleeswaren. De chagrijnige slager verkoopt zijn rommel met tegenzin. Het is onmogelijk om hem de minste informatie te ontfutselen. Worstverkoper, niet toeristenbureau. Hij mopperde. Ondanks zijn architectonische kwaliteiten houdt Langogne nauwelijks zijn gasten vast. In de sombere kom mopperen de mensen zonder reden. De stad komt uit het kantoor en haast zich, het is tijd voor pantoffels en soep.

Afdrijven in het centrum op zoek naar het bord "Uitgang". In de centrale bioscoop worden zoals overal Amerikaanse films vertoond. Schreeuwerige affiches, gigantische geweren en de namen van de acteurs in groot formaat. Onder de affiches rijden jonge mensen op hun bromfietsen. Ieder geeft zijn commentaar. Ik haat acteurs. Het is de titel van een film. Zoals elders hebben de boeren plaatsgemaakt voor gehaaste managers. De 19e-eeuwse stad die bij de ingang van de stad op schitterende borden werd beschreven, is ver weg.

Tot de industriële revolutie was Langogne een welvarende stad. Men hield er runderen en schapen. Men leefde - en leeft er nog steeds - van veeteelt. Op het moment van industrialisering was de strijd hard, en vervolgens ongelijk met het Zuiden, Nîmes, Alès. Stap voor stap werden de commerciële activiteiten en de grote veemarkten slechts een herinnering. De mijnen zijn gesloten en Langogne heeft zich vastgeklampt aan zijn magere inkomsten.

Vandaag leeft men van toerisme, en de mislukte industriële revolutie heeft de natuur, zijn bomen en zijn rivieren veel goed gedaan. Hier is de vervuiling minimaal, bijna onbestaande. Het water is helder, Noé, die het heeft geproefd, bevestigt dit. Het zomerseizoen is voorbij, wij zijn de laatste transhumanten en niemand wil ons informeren. Ze houden ons niet tegen. Vanavond slapen we nog steeds in het gras terwijl we de wolken tellen...

Voor de vlucht koop ik "Het Beest van Gévaudan", een groot mysterie uit de geschiedenis, van de abt Félix Buffière. Een lange tijd in de boekhandel. "De Rode Herberg" en zijn verslagen strekt zich uit over verschillende meters. De boekhandelaar maakt reclame, ik aarzel. Laat me bang maken, vannacht, in het bos, bij het licht van een zaklamp. Zoals wanneer je kind bent en je je angst herinnert... In "De Bijbel van de Uil", verhalen en legendes uit de tijd waarin de winters hard waren, biedt Henri Gougaud een heerlijke versie van de bloederige herberg. In "De herberg van de Guette" is het "een rommelige en vuile ogresse die vermoordt, geholpen door haar twee zoons die zo vies zijn als de katten van de Duivel".

Ik dacht er nauwelijks aan in Pradelles terwijl ik de gebochelde hoorde, maar daar komt het verhaal weer bij me terug. En ook andere verhalen. "De spookwolven van Cronthal" en "De zeven heksen." Ik zet mijn tas neer en ga bij het vuur zitten, met de geur van kaneel en warme wijn in mijn neus. Tussen Gévaudan en Karpaten. Het zijn de verhalen en de gekke verhalen die me gek hebben gemaakt. Ik heb ze alleen gelezen, en Transsylvanië was lange tijd de geheime plek waar ik me verschuilde. Daar lieten ze me met rust. door Eric Poindron, fragment uit "Mooi Sterren" Met Stevenson in de Cévennes, verzameling Gulliver, onder leiding van Michel Le Bris, Flammarion.

***

Oud Pradelles De herder van de bergen en de wandelaars
In een klein gehucht tussen Pradelles en Langogne woonde een jonge man genaamd Lucien. Hij was de hoeder van de koeien van de familieboerderij, een rol die hij met passie en toewijding vervulde. Elke ochtend, voordat de zon opkwam, verliet Lucien de oude stenen hut. Met zijn herdersstok in de hand riep hij de koeien met een zachte stem, en ze verzamelden zich om hem heen. Zijn hond, Gaston, leidde ze naar de groene weilanden, waar het gras zacht was en de beken oude geheimen fluisterden. Lucien hield van deze eenzame momenten met de koeien. Hij vertelde hen verhalen, alsof hij hun rustige blikken kon lezen. Hij sprak met hen over de sterren, de seizoenen die elkaar opvolgden, en de wandelaars die het Stevensonpad bewogen. De koeien leken aandachtig naar hem te luisteren, hun grote bruine ogen weerspiegelden de wijsheid van de bergen.

Dorp van Pradelles Op een dag, terwijl Lucien de koeien naar een zonnige wei leidde, zag hij in de verte silhouetten. Wandelaars, beladen met rugzakken en wandelstokken, volgden het Stevensonpad. Ze waren moe maar gelukkig, hun gezichten verlicht door de schoonheid van het landschap. Lucien begroette hen hartelijk. "Hallo!" zei hij. "Jullie volgen het Stevensonpad, nietwaar?" De wandelaars knikten. Een van hen, een vrouw met grijs haar, glimlachte. "Ja, we lopen al dagen door de bergen en valleien. Het is hier prachtig!" Lucien knikte. "Ook de koeien houden van deze heuvels," zei hij. "Ze kennen elk pad, elke hoek. Ze zijn de bewakers van de geheimen van deze bergen." De wandelaars lachten. "En jij, jonge man, wat is jouw geheim?" vroeg een man met een baard. Lucien aarzelde, maar glimlachte toen. "Mijn geheim is dat ik met de koeien praat," zei hij. "Ze vertellen me verhalen, en ik luister naar ze. Samen waken we over deze landen."

De wandelaars wisselden veelbetekenende blikken uit. "Vertel ons dan een verhaal," zei de vrouw met grijs haar. En Lucien vertelde. Hij sprak over de sterren die 's nachts over de herders waakten, over de legendes van de ouden, en over het Beest van het Gévaudan dat ooit deze bergen heeft achtervolgd. De wandelaars luisterden geboeid terwijl de koeien vredig graasden. Sinds die dag werd Lucien de verteller van de bergen. De wandelaars stopten vaak bij zijn boerderij om naar zijn verhalen te luisteren en een maaltijd te delen. En de koeien leken goedkeurend te knikken, hun bellen tinkelden in harmonie met de verhalen van de jonge herder. En zo vond Lucien, tussen de stappen van de wandelaars en de vriendelijke blikken van de koeien, zijn plaats in deze majestueuze landschappen van de Haute-Loire richting Lozère, waar de legendes zich vermengden met de realiteit. Zo weefde de jonge Lucien, hoeder van de koeien en verteller van de bergen, banden tussen de wandelaars van het Stevensonpad en de ancestrale geheimen van de Lozère bergen.

Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.