Geschiedenis van Villefort
|
|
Geschiedenis van Villefort |
|
In de plooien van de tijd, waar de geschiedenis fluistert door de stenen, staat Villefort, of Villa Montisfortis, een middeleeuwse parel genesteld in het hart van de Lozère. Vroeger klonken de akkers van een Romeinse landbouwonderneming, nu verloren in de nevels van de geschiedenis. Een kasteel, trots en majestueus, heerste over het dorp, als een stenen wachter die uitkeek over de weg van Régordane.
Stel je een pad voor, meer dan een gewone weg, een levensader die in de middeleeuwen een verbinding vormde tussen de Bas-Languedoc en de Auvergne. Het slingert zich door heuvels en dalen, drager van verhalen, leven en handel. Muilezels, deze tijdloze reizigers, dansten er met hun stappen, olie, wijn en zout vervoerend, essenties van het dagelijkse leven. Pelgrims, zielen op zoek naar geloof en verlossing, liepen er naar Saint Gilles, achterlatend gebeden en hoop.
Het lot, grillig, verliet de weg van Régordane in de 14e eeuw, en gaf de voorkeur aan de wateren van de haven van Marseille en de beurzen van Lyon. Maar de sporen van zijn glorieuze verleden blijven, gegraveerd in steen: wagensporen, stille getuigen van het onophoudelijke ballet van de wagens, zijn nog steeds zichtbaar, littekens tussen het Thort en de Molette, en bij Saint-André-Capcèze.
Deze sporen vertellen het verhaal van een vervlogen tijd, een tastbare band met onze voorouders, een herinnering dat, hoewel rijken vallen en tijdperken elkaar opvolgen, sommige getuigenissen van het verleden eeuwig en onveranderlijk blijven.
In 1668 trok Froidour, de gezant van Colbert, over de weg van Régordane, deze commerciële en spirituele ader die klopte tussen Alais en Langogne. Villefort, als een kloppend hart, lag op het kruispunt van de paden, een kritiek punt waar loten elkaar kruisten.
In het hart van de Lozère staat Villefort, een stille getuige van de stormen van de geschiedenis. In zijn straten klinken nog de echo's van de godsdienstoorlogen, die herinneren aan het beleg van 1629 door Henri de Rohan. De rue de la Bourgade, ooit in brand gestoken door de hugenotenijver, draagt de littekens van het heilige vuur. De muren die het dorp in de 17e eeuw omringden, stortten in onder de last van de jaren, hun poorten vielen tussen 1808 en 1813, alsof ze een nieuw tijdperk inluidden.
De revolutie heeft haar sporen nagelaten, met afgehakte wapenschilden, symbolen van de opstand tegen het ancien régime. Op de Place du Portalet staat een kruis, een herdenkingsmonument voor de Abbé Hilaire, een refractaire priester die in 1794 werd geëxecuteerd. De Eerste Wereldoorlog eiste veel zonen van Villefort, hun namen gegraveerd in de steen van het monument op de Place du Bosquet. De bevolking, met 15% verminderd, getuigt van de diepe litteken die het conflict achterliet.
Villefort, de bakermat van Odilon Barrot, een illustere staatsman en geleerde, bloeit op het kruispunt van werelden: waar de schistachtige Cevennen de granieten hoogvlakten omhelzen, waar de kalksteen van het Vauséen gebied zijn millennialange verhalen vertelt. Tot de Revolutie deelde het zijn lot met het Bisdom van Uzès, maar zijn ziel danste altijd op de maat van de Gévaudan.
Gelegen op 605 meter hoogte, ontwikkelde het dorp zich langs de weg van Régordane in een enkele straat, gevormd door de huidige rue de l'Eglise en rue de la Bourgade. In de tijd dat de wielen van de wagens de Régordane niet konden bewandelen, waren de muilezels de schepen van de handel, de wijn van de Vivarais en de hoop van de mensen op hun rug dragend. In 1812 trokken dagelijks tweehonderd van deze trouwe metgezellen door Villefort, stille getuigen van een vervlogen tijd.
Toen Vialas, rijk aan loodzilver, zijn ingewanden blootgaf aan het licht, was het in Villefort dat het kostbare erts een toevluchtsoord vond, in een smelterij die boordevol van leven en activiteit was. Meer dan tweehonderd zielen werkten er in 1813, voordat de industriële wind de smelterij in 1827 naar Vialas zelf verplaatste, daarmee het einde van een hoofdstuk en het begin van een ander in de geschiedenis van Villefort aangevend.
Vanaf 1865 legde het bedrijf P.L.M (Parijs-Lyon-Marseille) de lijn aan die vandaag de trein "le Cévenol" volgt, die Clermont-Ferrand met Marseille verbindt via Alès en Nîmes. Als factor van ontsluiting is het een troef voor de steden in de Lozère die aan de lijn liggen. Nieuwe beroepen ontstonden, zoals: werknemer van de P.L.M tijdens de aanleg van de lijn of expediteur van lokale producten, zoals de kastanje uit het dal van de Borne. Maar het verdwijnen van de muilezelkaravanen was een klap voor de economische activiteit, met name voor ambachtslieden en herbergiers.
Aan het einde van de 19e eeuw ontwaakt Villefort onder de welwillende heerschappij van de kastanje, deze koningin van de Cevennen die mensen en dieren voedt met haar overvloedige vruchten. De kastanjeteelt, verweven in het dagelijkse leven van de inwoners, dicteert het ritme van de seizoenen met haar voorouderlijke cyclus. Op het moment dat de zon ondergaat, komen de plukkers bij elkaar, het oogstfeest vierend in een ritueel van brousillade, waar de kastanjes dansen op de gloeiende kolen, hun houtige geur verspreidend in de invallende nacht.
De tijd, een eeuwige beeldhouwer, hertekent voortdurend het landschap. De kastanjebossen, ooit de trots van de streek, worden verlaten of opgeofferd voor de extractie van tannine. Meedogenloze ziektes, zoals inktzwam en endothia, teisteren de bomen, hen verdoemend tot stilte.
Maar de hoop, als een feniks, herrijst uit zijn as. Een nieuw tijdperk schemert aan de horizon, gedragen door de zoektocht naar uitmuntendheid en de erkenning van de Appellation d'Origine Contrôlée. De kastanjeproducenten, wachters van dit erfgoed, wijden zich aan een wedergeboorte, een toekomst smeedend waarin de kastanje haar vroegere glorie herwint.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog, onder Duitse bezetting, werd Villefort de bakermat van een felle verzetsstrijd. De maquisards, ongrijpbare schaduwen van de bergen, vochten onvermoeibaar voor de vrijheid van hun land.
Het ambacht, een kostbaar erfgoed uit de middeleeuwen, bloeide tot de dageraad van het industriële tijdperk. De winning van looderts bood een alternatief voor de landbouwgronden, en een smelterij verrees, symbool van een opkomende vooruitgang. Maar de 20e eeuw zag de landelijke exodus, die de essentie van de ambachten van weleer meevoerde.
De rue de Rome leidt naar de kapel Saint Jean, of Gleisetto, een heiligdom voor de pelgrims van weleer. Verder naar het noorden waakt de kapel Saint-Loup-et-Saint-Roch over het meer, een plaats van pelgrimage en devotie, waar zielen op zoek naar bescherming nog steeds de heiligen Loup en Roch aanroepen.
De granieten wasplaats, met zijn tweelingbekkens, roept de echo's van de wasvrouwen op, hun gezangen en verdriet vermengd met het gemurmel van het water. De brug Saint-Jeau, met zijn sierlijke bogen, overspant de rivier de Palhères, een stille getuige van vervlogen tijden.
De markt van Villefort, opgericht in 1511, blijft een plaats van leven en uitwisseling. De beurzen, ooit bloeiend, trokken de massa's, en vandaag laten rommelmarkten en ambachtsmarkten het hart van de stad nog steeds hoger slaan. Villefort, met zijn historische straatjes en eeuwenoude gebouwen, is een levend boek van het verleden, een ruimte waar elke steen een legende fluistert, een plaats buiten de tijd waar de verhalen van weleer ons in het oor worden verteld.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr