GR®70 Van Pradelles naar La Bastide-Puylaurent
|
|
GR®70 Van Pradelles naar La Bastide-Puylaurent |
|
De ochtend van de derde dag onthult een grijze en koude lucht, slechts twee graden, de paar druppels van de lucht, waarvan de tranen aarzelend zijn, lijken dik, de sneeuw lijkt niet ver weg. Dit is onze ontwaking terwijl we de straten van Pradelles naar het café oplopen.
Omlaag gaan tussen de stenen huizen, temidden van een geur van bakkerij, brengt me terug naar het leven van het dorp enkele tientallen jaren geleden; nu tonen de verlaten steegjes, ondanks hun uitstekende onderhoud, treurig een indrukwekkend aantal "Te koop" borden.
Langogne is niet ver weg, een dalend pad leidt rustig naar de nationale weg op de brug waar de departementen Haute-Loire, Ardèche en Lozère samenkomen. Mende, de prefectuur, is een van de kleinste in Frankrijk, maar zijn wilde en verlaten landschappen, naast die van de Aveyron, spreken de onafhankelijke rechtspraak aan en mijn broer en ik zijn door hen veel geleid op deze reis.
Voor nu is de situatie behoorlijk vreemd; we bewegen ons tussen de auto's en de etalages. Deze boulevard heeft echter een andere tijd gekend met muren in plaats van asfalt. En terwijl we wachten op Pierre, die op zoek is naar een versie in de originele taal, voormalig leraar Engels, in de boekhandel en andere verloren leden van de groep in cafés of bakkerijen.
We verlaten de relatief rustige drukte van de stad via een schattig oud smal en gebogen bruggetje. Een beetje asfalt leidt ons verder naar de paden en de laatste gewassen. De lucht is grijs boven de akkers, de dennenbomen voegen hun donkergroene toppen en zalmkleurige stammen toe aan het beeld. Ze worden steeds talrijker.
In Saint-Flour-de-Mercoire waakt Sint Roch over het kruispunt nabij de openbare oven en de wasplaats. De kerk bevindt zich op een afgelegen plek. We vinden onderdak onder het dak van de wasplaats voor een picknick. In dit kleine dorp is er een theatervereniging die niet heeft verzuimd om onze vriend, de acteur, te interesseren; een woord op de deur en de sporen vanijzeren hoeven die toebehoren aan zijn grote grijze ezel bevestigen zijn aanwezigheid voor ons. Ook de Belgen zijn hier, aangekomen met de auto voor een stuk te voet, en Pierre, de fotograaf, haalt ons in en wacht op een paar foto's terwijl de wandeling weer begint.
Fouzillic en Fouzillac hebben de reis van Stevenson gemarkeerd als plaatsen van verdwalen en onherbergzaam. Ook vandaag overspoelt de mist de heide tussen de dennen en genisten, het pad verdwijnt tussen het hoge gras en de moerassen, dicht bij de verstoorde zielen door de sfeer van Stevenson in zijn verdwijning.
De benadering van Cheylard-l'Evêque wordt versneld door de regen. Het Refuge du Moure, waar we, koud en nat, snel onderdak zoeken, verwelkomt ons deze nacht. De gastvrouw is vriendelijk, de eetzaal met houten decor is warm met potten jam en huisgemaakte producten op planken, een bar in een hoek en fotografische avonturen over de Antarctis op de muren.
Pierre, de fotograaf, dineert met ons en enkele dappere, niet te vermoeide, versnellen het einde van de maaltijd om het "Reis van Stevenson" bij te wonen, herzien en gecorrigeerd in een toneelstuk; we hebben inderdaad een echte tussenstop van de Schotse schrijver bereikt, en dus speelt de acteur die we ontmoeten vanavond hier. De performance van de solitaire acteur en de audiovisuele technieken van zijn metgezellen is interessant, des te meer gewaardeerd in de context van dit kleine dorp dat verloren gaat onder de regen, de gerichte lezing van het originele werk zal ons de volgende dag leiden tot enkele uitwisselingen van gezichtspunten, van percepties. Een gedeeld glas aangeboden door de gemeente sluit de avond af. En langzaam glijden we in de donkere kamers.
Een echt compleet ontbijt met alles wat iedereen kan wensen in zelfbediening begint de dag met energie, vooral omdat de regen die is verdwenen vandaag het dorp van Cheylard l'Evêque onthult. De kapel die het dorp domineert, blijft achter boven de toppen van de bomen die de weg omringen. Dit gebouw, net als de naam van het dorp, is te danken aan de oude aanwezigheid van de vakantieverblijf hier van de bisschoppen van Mende.
De route gaat door dennenbossen, groene valleien langs stroompjes, hogere paden die de beboste toppen domineren, weinig huizen. De groep is verdeeld, de voorhoede gaat snel vooruit, terwijl we achteraan met z’n drieën "treuzelen".
Een schuilplaats aan de rand van een meer heeft de anderen gemotiveerd om op ons te wachten, het is niet zo warm. Er vinden uitwisselingen plaats onder de chauffeurs en het is op weg naar het kasteel van Luc. Laurent, die die dag in de bestelwagen van de technici van de kleine theatergroep zat vanwege een tendinitis, arriveert bij onze ontmoeting, een gelukkige teken van het doel voor de middag. Te midden van de ruïnes waait een frisse wind, ondanks de zon, iedereen gaat zijn eigen weg in een nieuwsgierige verkenning van de sporen van het verleden of geïnteresseerd in de beschermende muren.
Christophe, de solitaire acteur, voegt zich bij de stappen van de laatsten van ons voor de afdaling naar het dorp, een gelegenheid om de dialoog van de vorige avond te verlengen en Stevenson weer tot leven te brengen en verschillende perspectieven in de interpretatie van zijn reis. Helaas zullen we elkaar deze keer niet meer zien, omdat de auteur een tussenstop in Luc heeft gemaakt en de theatergroep daar stopt terwijl wij diezelfde avond naar La Bastide-Puylaurent vertrekken via de abdij van Notre-Dame des Neiges.
In Luc trekt een schuur de aandacht van Pierre, Denis en mij, afzonderlijk, en het zal worden vastgelegd op de films van onze respectieve camera's zonder overleg. Het uiterlijk door de opstelling van de stenen trekt de ogen die bevestiging van zijn ouderdom krijgen door de datum op de deur, eerder dan 1700.
Het eerste deel van de middag is het tegenovergestelde van de ochtend, tussen weg en trein lijkt de reis dichter bij de beschaving en is in ieder geval frequenter. Toch getuigen grote gebouwen van een verlaten kolonie, tenminste hopen we dat, want hun uiterlijk "kazerne" is een beetje eng, van een terugtrekking van het menselijke leven zelfs hier aan de randen van de communicatiewegen. Hoe dan ook, voor ons is het beter om ons ervan te verwijderen en we klimmen onder de zon op de berg die de abdij Notre-Dame des Neiges overheerst. Met verloren markeringen gaan we onze eigen weg, dichter bij Stevenson die zo zonder strikt voorgeschreven pad ging.
Het uitzicht is wijd naar La Bastide-Puylaurent en de Mont Lozère, maar de daken van het klooster verbergen hun rust achter de hoge naaldbomen tot het laatste moment, omdat we van achteren aankomen. Ik geniet van de rust van de plaats in de schaduw terwijl sommigen bezoeken naar smaak, de boekhandel, de kerk of de bar! Deze monniken maken hier hun eigen wijn, afkomstig van hun wijngaarden in Gard (Bellegarde).
Denis, niet in topvorm, gaat alleen vooruit en de anderen groeperen zich voor het laatste stuk van de dag; het lijkt lang, lang. Een wandelaar komt naar ons toe, het is Pierre, de fotograaf; hij denkt te slapen zoals Stevenson bij de monniken, maar dat is niet mogelijk, de ontvangst is nu alleen bestemd voor de terugtrekkende mensen.
In La Bastide-Puylaurent, ondanks een eerdere verkenning, aarzel ik om de Maison d'hôtes L'Etoile te vinden, en dan, eindelijk, zijn we bij Philippe Papadimitriou, deze "vriend" die meerdere keren door Christian is genoemd, een vooraanstaand en gewaardeerd lid van onze vereniging. Is hij zoals ik me had voorgesteld? Ja en nee, eerder nee, zeker niet teleurstellend; en ben ik zoals aan de telefoon?!
Onze gast heeft een atypisch pad en heel zijn huis spreekt dat. Van het haardvuur, via de piano in een hoek, tot de vandaag geplukte porcini gekookt met knoflook en kruiden, aan de gedeelde maaltijd en vervolgens aan de Belgische bieren, alle ingrediënten zijn daar voor een levendige discussie tussen Denis en hem; "wat als we de plattelandswereld opnieuw zouden maken?". Pierre leest bij het haardvuur, sommigen zijn naar bed gegaan en wij, in welke wereld zijn we tussen verleden en heden, terroir en universaliteit terwijl de avond voortduurt in deze mooie verloren hoek van Lozère verbonden met de wereld door een reizende gast die dol is op internet. door Catherine Revel
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr