GR®70 Από το Pradelles έως το La Bastide-Puylaurent

Εκκλησία του Pradelles Το πρωί της τρίτης ημέρας ανακαλύπτουμε έναν γκρίζο και κρύο ουρανό, μόλις δύο βαθμούς, οι λίγες σταγόνες του ουρανού, των οποίων τα δάκρυα είναι διστακτικά, φαίνονται πυκνές, το χιόνι δεν φαίνεται μακριά. Είναι η αφύπνισή μας καθώς ανεβαίνουμε τους δρόμους του Pradelles προς την καφετέρια.

Λανγκόν Κατεβαίνοντας ανάμεσα στα πέτρινα σπίτια σε μια μυρωδιά φούρνου με επαναφέρει στη ζωή του χωριού πριν από μερικές δεκαετίες· τώρα, οι έρημες σοκάτες, παρά την εξαιρετική τους φροντίδα, δείχνουν θλιβερά έναν εντυπωσιακό αριθμό πινακίδων «Προς πώληση».

Η Λανγκόν δεν είναι μακριά, ένα μονοπάτι που κατεβαίνει μας οδηγεί ήρεμα πριν από την εθνική οδό στην είσοδο, στη γέφυρα όπου ενώνονται οι περιοχές της Χαυτε-Λουάρ, της Αρντές και της Λοζέρ που εισερχόμαστε. Η Μέντ, η πρωτεύουσά της, είναι μία από τις μικρότερες στη Γαλλία, αλλά οι άγριες και έρημες τοποθεσίες της, γειτονικές με την Αβερν, μιλούν στους ανεξάρτητους δρόμους και ο αδελφός μου και εγώ καθοδηγήθηκαν πολύ από αυτές σε αυτό το ταξίδι.

Προς το παρόν, η κατάσταση είναι αρκετά παράξενη, προχωρούμε ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τις βιτρίνες. Αυτή η λεωφόρος, ωστόσο, έχει γνωρίσει μια άλλη εποχή με τείχη αντί του ασφάλτου. Και περιμένοντας τον Πιέρ που αναζητά μια εκδοχή στην πρωτότυπη γλώσσα, πρώην καθηγητής αγγλικών, στη βιβλιοθήκη και άλλους χαμένους φίλους της ομάδας σε καφετέριες ή φούρνους.

Φεύγουμε από την σχετικά ήσυχη φασαρία της πόλης, διασχίζοντας μια υπέροχη παλιά στενή και καμπυλωτή γέφυρα. Λίγο ακόμα ασφάλτου μας οδηγεί προς τα μονοπάτια και τις τελευταίες καλλιέργειες. Ο ουρανός είναι γκρίζος πάνω από τους αγρούς, οι πευκοί προσθέτουν στο τοπίο τις σκοτεινές τους κορυφές και τους σολομούς κορμούς τους. Αυξάνονται συνεχώς.

Στον Άγιο Φλουρ-ντε-Μερκουά, ο Άγιος Ροκ προσέχει τη διασταύρωση κοντά στον κοινό φούρνο και το λουτρό. Η εκκλησία κρύβεται στη γωνία. Βρίσκουμε καταφύγιο κάτω από την στέγη του λουτρού για πικνίκ. Σε αυτό το μικρό χωριό υπάρχει μια θεατρική οργάνωση που δεν έχει παραλείψει να ενδιαφερθεί για τον φίλο μας τον ηθοποιό· ένα σημείωμα στην πόρτα και τα ίχνη από τα σιδερένια παπούτσια της μεγάλης του γκρι γαϊδάρας επιβεβαιώνουν την παρουσία του μπροστά μας. Οι Βέλγοι είναι επίσης εδώ, έφτασαν με αυτοκίνητο για ένα κομμάτι με τα πόδια και ο Πιέρ, ο φωτογράφος, μας προσπερνά και περιμένει για μερικές φωτογραφίες ενώ η βόλτα συνεχίζεται.

Σέιλαρ-Λεβέκ Το Φουζίλικ και το Φουζίλακ έχουν σημαδέψει το ταξίδι του Στίβενσον ως τόποι απώλειας και αφιλόξενοι. Σήμερα επίσης, η ομίχλη πλημμυρίζει τη γη ανάμεσα σε πεύκα και γένιστα, το μονοπάτι χάνεται ανάμεσα σε ψηλά χόρτα και βάλτους, φέρνοντας κοντά τις ταραγμένες ψυχές από την ατμόσφαιρα του Στίβενσον στην απώλειά του.

Η προσέγγιση του Σέιλάρ-Λεβέκ επιταχύνεται από τη βροχή. Το Καταφύγιο του Μουρ, όπου, κρύοι και βρεγμένοι, καταφεύγουμε γρήγορα, μας καλωσορίζει αυτή τη νύχτα. Η οικοδέσποινα είναι φιλόξενη, η τραπεζαρία με διακόσμηση ξύλου είναι ζεστή με βάζα μαρμελάδας και σπιτικές παρασκευές σε ράφια, μπαρ σε μια γωνία και φωτογραφίες από την Ανταρκτική στους τοίχους.

Κέντρο του Σέιλάρ-Λεβέκ Ο Πιέρ, ο φωτογράφος, τρώει μαζί μας και μερικοί τολμηροί, όχι πολύ εξαντλημένοι, επιταχύνουν το τέλος του γεύματος για να παρακολουθήσουν το «Ταξίδι του Στίβενσον» αναθεωρημένο και διορθωμένο σε θεατρική παράσταση, έχουμε πράγματι φτάσει σε ένα πραγματικό σταθμό του Σκωτσέζου συγγραφέα και, επομένως, ο ηθοποιός που συναντήσαμε παίζει εδώ απόψε. Η παράσταση του μοναχικού ηθοποιού και των οπτικοακουστικών τεχνικών των συντρόφων του είναι ενδιαφέρουσα, ακόμα πιο ευπρόσδεκτη στο πλαίσιο αυτού του μικρού χωριού που χάθηκε κάτω από τη βροχή, η στοχευμένη ανάγνωση του πρωτότυπου έργου θα μας οδηγήσει την επόμενη ημέρα σε κάποιες ανταλλαγές απόψεων και αντιλήψεων. Ένα ποτήρι που προσφέρει ο δήμος κλείνει τη βραδιά. Και σιγά-σιγά βυθιζόμαστε στα σκοτεινά δωμάτια.

Ένα πραγματικά πλήρες πρωινό με ό,τι μπορεί να επιθυμήσει ο καθένας σε ελεύθερη υπηρεσία εκκινεί τη μέρα με ενέργεια, ιδίως καθώς η βροχή που έφυγε αφήνει σήμερα να αποκαλυφθεί το χωριό του Σέιλάρ-Λεβέκ. Η εκκλησία που δεσπόζει στο χωριό παραμένει πίσω πάνω από την κορυφή των δέντρων που πλαισιώνουν το μονοπάτι. Αυτό το οικοδόμημα, όπως και το όνομα του χωριού, οφείλεται στην παλιά παρουσία της εξοχικής κατοικίας των επισκόπων του Μέντ.

Η διαδρομή περνά από πευκοδάση, καταπράσινα ρεματιά κατά μήκος ρυακιών, πιο ανυψωμένα μονοπάτια που δεσπόζουν πάνω από τις δασωμένες κορυφές, λίγα σπίτια. Η ομάδα έχει χωριστεί, η εμπροσθοφυλακή προχωρά γρήγορα, ψάχνοντας μανιτάρια, ενώ πίσω, είμαστε τρεις «να αργούμε».

Λίμνη του Αουράντου Μια κατασκευή στην άκρη μιας λίμνης έχει παρακινήσει τους άλλους να μας περιμένουν, δεν κάνει και τόσο ζέστη. Γίνονται ανταλλαγές μεταξύ των οδηγών και είναι έτοιμοι για το κάστρο του Λουκ. Ο Λορέν μεταφέρεται αυτήν την ημέρα στο βανάκι των τεχνικών της μικρής θεατρικής ομάδας λόγω μιας τενοντίτιδας και φτάνει στην συνάντησή μας, ένα ευχάριστο σημάδι του μεσημεριανού στόχου. Στην καρδιά των ερειπίων, ένας δροσερός άνεμος φυσάει παρά τον ήλιο, ο καθένας φεύγει στην κατεύθυνση του σε μια περίεργη εξερεύνηση των ιχνών του παρελθόντος ή ενδιαφερόμενος για τους προστατευτικούς τοίχους.

Ο Κριστόφ, ο μοναχικός ηθοποιός, ενώνεται με τα βήματα των τελευταίων από εμάς για την κατηφόρα προς το χωριό, ευκαιρία να συνεχίσουμε το διάλογο της προηγούμενης νύχτας και να αναβιώσουμε το Στίβενσον και τις διάφορες προοπτικές στην ανάγνωση της πορείας του. Δυστυχώς, αυτή τη φορά δεν θα ξανασυναντηθούμε, καθώς ο συγγραφέας έκανε στάση στο Λουκ, η θεατρική ομάδα σταματά εκεί ενώ εμείς φεύγουμε για την Μπαστίτ-Πυιλωρέντ την ίδια νύχτα μέσω της αβύσσου της Ντοτ-Νταμ ντε Νεζ.

Στο Λουκ, μια αποθήκη τραβά την προσοχή του Πιέρ, του Ντενί και εμού, χωριστά και θα αποτυπωθεί στις ταινίες των φωτογραφικών μας μηχανών χωρίς συνεννόηση. Η εμφάνισή της από τη διάταξη των λιθόστρωτων της προσελκύει τα μάτια που επιβεβαιώνουν την παλαιότητά της από την ημερομηνία στην πόρτα, προγενέστερη του 1700.

Κάστρο του Λουκ Το πρώτο μέρος του απογεύματος είναι το αντίθετο από το πρωί, ανάμεσα σε δρόμο και τρένο, η διαδρομή φαίνεται πιο κοντά στον πολιτισμό και είναι πάντως πιο συχνή. Όμως, μεγάλα κτίρια αποικίας που δεν χρησιμοποιούνται πια, τουλάχιστον ελπίζουμε γιατί η εμφάνισή τους «στρατώνας» τρομάζει λίγο, μαρτυρούν μια απομάκρυνση της ανθρώπινης ζωής ακόμη και εδώ κοντά στους δρόμους επικοινωνίας. Όπως και να έχει, για εμάς, η απομάκρυνση είναι το καλύτερο και ανεβαίνουμε κάτω από τον ήλιο στο βουνό που δεσπόζει στην αβύσσου της Ντοτ-Νταμ ντε Νεζ. Με χαμένες τις σήμανσεις, ακολουθούμε το δικό μας μονοπάτι, πιο κοντά στον Στίβενσον που προχωρούσε έτσι χωρίς αυστηρά καθορισμένη πορεία.

Η θέα είναι ευρεία προς την Μπαστίτ-Πυιλωρέντ και το Όρος Λοζέρ, αλλά οι στέγες του μοναστηριού καλύπτουν την ησυχία τους πίσω από τα ψηλά πεύκα μέχρι την τελευταία στιγμή καθώς φτάνουμε από πίσω. Απολαμβάνω την ηρεμία του τόπου στη σκιά ενώ κάποιοι επισκέπτονται ανάλογα με τα γούστα, την βιβλιοθήκη, την εκκλησία ή το μπαρ! Είναι ότι αυτοί οι μοναχοί ωριμάζουν εδώ το δικό τους κρασί, προερχόμενο από τους αμπελώνες τους στο Γκάρ (Μπελγκαρντ).

Ο Ντενί, όχι και πολύ σε καλή κατάσταση, φεύγει μπροστά και οι άλλοι συγκεντρώνονται για το τελευταίο κομμάτι της ημέρας· φαίνεται μακρύ, μακρύ. Ένας πεζοπόρος έρχεται προς εμάς, είναι ο Πιέρ, ο φωτογράφος; σκοπεύει να κοιμηθεί όπως ο Στίβενσον στους μοναχούς αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν, η υποδοχή προορίζεται τώρα μόνο για τους αποσυρόμενους.

Στη Μπαστίτ-Πυιλωρέντ, παρά την προηγούμενη αναγνώριση, διστάζω να βρω το Ξενώνα «Η Αστερία», και τέλος, να μας βρίσκουμε στον Φιλίπ Ππαπαδημητρίου, αυτόν τον «φίλο» που έχει πολλές φορές αναφερθεί από τον Κριστιάν, ένα σημαντικό και εκτιμημένο μέλος της ένωσής μας. Είναι όπως τον φανταζόμουν; Ναι και όχι, μάλλον όχι, βέβαια όχι απογοητευτικά; και εγώ, είμαι όπως στο τηλέφωνο;!

Ο οικοδεσπότης μας έχει μια ασυνήθιστη πορεία και όλο το σπίτι του το λέει. Από τη φωτιά της καμινάδας, μέχρι το πιάνο σε μια γωνία, τα μανιτάρια που έχουν συλλεχθεί εκείνη την ημέρα μαγειρεμένα με σκόρδο και μυρωδικά, στο κοινό γεύμα και τις βελγικές μπύρες, όλα τα συστατικά είναι εκεί για μια ζωντανή συζήτηση μεταξύ του Ντενί και αυτού· «και αν ξαναφτιάχναμε τον αγροτικό κόσμο;». Ο Πιέρ διαβάζει στη γωνία της φωτιάς, κάποιοι έχουν πάει να κοιμηθούν και εμείς, σε ποιο κόσμο είμαστε μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, εδάφους και παγκοσμιότητας ενώ η βραδιά συνεχίζεται σε αυτή την ωραία χαμένη γωνιά του Λοζέρ που συνδέεται με τον κόσμο από έναν ταξιδιώτη οικοδεσπότη που είναι ενθουσιώδης με το ίντερνετ. από την Κατερίνα Ρεβέλ

Παλιό ξενοδοχείο παραθερισμού με κήπο στην όχθη του Allier, L'Etoile Ξενώνας βρίσκεται στην La Bastide-Puylaurent ανάμεσα στη Lozère, την Αρντές και τις Σέβεννες στα βουνά του Νότου της Γαλλίας. Στη διασταύρωση των GR®7, GR®70 Δρόμος Stevenson, GR®72, GR®700 Δρόμος Régordane, GR®470 Πηγές και Φαράγγια του Allier, GRP® Cévenol, Αρντέχως Όρη, Margeride. Πολλές κυκλικές διαδρομές για πεζοπορίες και ημερήσιες εκδρομές με ποδήλατο. Ιδανικό για μια χαλαρωτική και πεζοπορική διαμονή.