Saint Laurent-les-Bains in die tijd
|
|
Saint Laurent-les-Bains in die tijd |
|
In het hart van een kronkelige vallei, waar een grillige stroom zijn bedding van zand en rotsen weeft, staat het dorp Saint-Laurent-lès-Bains. Het is een toevluchtsoord genesteld in een decor dat de oude verhalen oproept, waar de natuur met een ruwe en ongetemde schoonheid heerst. De thermale instellingen, als vuurtorens in de mist, beloven genezing en troost aan zielen die op zoek zijn naar verlichting.
Stel je een ketting van woningen voor, ongeveer twee honderd, die zich langs een departementale weg uitstrekken als parels aan een draad. Tussen deze muren, tijdens het badseizoen, komt een mozaïek van levens tot leven: baders met vermoeide lichamen door de beproevingen van het leven, geesten op zoek naar vernieuwing. Sommigen bewegen zich met moeite, anderen steunen op de welwillende schouder van een naaste of de behulpzame hand van een helper. Allen zijn verenigd in de hoop dat ze in deze thermale wateren, van juni tot september, de sleutel tot hun wedergeboorte zullen vinden.
Saint-Laurent-lès-Bains, met zijn silhouetten die zich tegen de hoge horizon aftekenen, is een levend tableau waar elk personage zijn rol speelt. Het is een plaats waar, ondanks de schijnbare ruigheid van het landschap, het leven in volle gang is, gedragen door de opwinding van degenen die de belofte van een wonderbaarlijk water komen zoeken.
In het heiligdom van Saint-Laurent-lès-Bains staan drie thermale instellingen, zo groot als kathedralen gewijd aan ontspanning. Maar helaas lijken deze tempels van welzijn hun glans te hebben verloren, hun muren weerklinken meer van het echo van klagen dan van de gezangen van genezing. Bezoekers, op zoek naar heilzame bronnen, vinden de plaatsen beroofd van de essentie van hun belofte.
De douches en zwembaden, die oases van troost zouden moeten zijn, lijken te zijn vergeten door de welwillende handen van onderhoud. Een enkele douche, als een relikwie uit een vervlogen tijd, verschuilt zich in een donkere hoek, wachtend op een weldoener om haar nieuw leven in te blazen. En toch, welke kracht zou er kunnen vrijkomen als we deze spuitende bron van 45° Réaumur, als een slapende draak onder de rots, meester zouden maken?
Wat de gewone baden betreft, ze zijn niet zonder tekortkomingen. De cabines, te beperkt in aantal, lijken resten van een vervlogen tijd te zijn, en de temperatuur van het water, grillig, tart elke poging tot controle. Een kreet voor een geavanceerder koelsysteem en voor een respectvolle scheiding tussen dames en heren, zodat iedereen zich in deze wateren kan onderdompelen zonder de indringende blik van anderen te vrezen. Het is een oproep tot wedergeboorte, tot de transformatie van deze plaatsen in ware havens van vrede, waar water en warmte zich vermengen in een symfonie van welzijn, en waar elke ziel kan vinden wat ze zoekt in de intimiteit van haar eigen aquatische heiligdom.
In de slipstream van de hogere klasse lijken de instellingen van Saint-Laurent-lès-Bains te ontbreken van de pracht en frivoliteiten die de elite aanspreken. Ver weg van de weelderige salons van de Faubourg Saint-Germain en de Chaussée-d’Antin, weerspiegelen deze plaatsen niet de luxe waar degenen die in de zomer naar rustige oorden vluchten, naar verlangen.
Deze zomergasten, gewend aan de parijse drukte, zoeken niet de stilte van wateren, maar de voortzetting van hun bruisende bestaan. Ze komen hier niet voor de rust, maar om de tumult van de lichtstad voort te zetten, om banden te smeden, om opkomende intriges na te jagen, of deze nu uit ministeriële gangen komen of uit balzalen. De dames daarentegen lijken op zoek naar weerklank van gefluisterde gesprekken, naar woorden die in de lucht van een betoverende avond hangen, hopend in deze wateren de laatste adem van een onvoltooid zinnetje terug te vinden. Maar hier, binnen deze muren die weerklinken met een strenge verleden, vervagen de fluisteringen van de hoofdstad, plaatsmakend voor een onverwachte rust, een luxe van een andere soort, die van kalmte en sereniteit.
In een wereld waar het imaginaire samensmelt met de realiteit, ontvouwt Dieppe zijn maritieme charmes, die teder de kust strelen waar gracieus woningen staan. Saint-Sauveur, Bagnères, Cauterets, deze namen roepen de majestueuze Pyreneeën op, terwijl Carlsbad en Toeplitz weerklinken met de echo's van koninklijke bijeenkomsten. Baden, met zijn elite, en Aix, met de azuurblauwe wateren van het meer van Bourget en de melancholische echo's van de waterval van Grézy, completeren dit tableau.
In de salons waar gesprekken bruisen, onder de beschutte lanen van de parken, en in het licht van de kroonluchters in de balzalen, zijn alleen frisse en glimlachende gezichten op hun plaats. Het plezier, als een ceremoniemeester, deelt zijn glimlachen, zijn parfums en zijn bloemen uit. Zelfs de ziekte lijkt haar gala-kleding aan te trekken, en de sporen van de tijd verbergen zich onder de vaardige penseelstreken van de kunstenaar. We moeten de inspanningen van de heer Merand erkennen, die met weinig middelen maar veel intelligentie en goede wil, de twee instellingen die hij leidt, heeft weten te verbeteren en aan te passen aan hun nobele roeping.
Toch, waarom hebben we nog geen van die visionairs gezien, altijd op zoek naar een nieuw avontuur, die het lumineuze idee heeft om de rechten op deze wonderbaarlijke wateren te verwerven om instellingen op te richten die passen bij hun faam? Het geluk zou hem ongetwijfeld snel toelachen. Al lang is erkend dat de wateren van Saint-Laurent ongeëvenaarde therapeutische deugden hebben. Als de aristocratie deze plaatsen verlaat, is dat uitsluitend wegens het gebrek aan een omgeving die waardig is aan hun rang.
Aan de voet van een granieten berg, de bewaarder van de ruïnes van een ver verleden, stromen de wateren van Saint-Laurent. Ze spuiten met ongeëvenaarde kracht, beladen met een schat aan mineralen: overvloedig natriumcarbonaat, natriumchloride, natriumsulfaat, silicium en alumina. Deze elementen, gebaad in een warmte van 45° Réaumur (), ontspringen uit het hart van de steen met een zeldzame vitaliteit.
In deze wateren bevindt zich ook de mysterieuze barégine, een organische stof waarvan de geheimen aan de wetenschap ontglippen. Het verschijnt als een heldere gel, het exclusieve kenmerk van de natuurlijke sulfureuze wateren, en lijkt de sleutel te zijn tot hun wonderbaarlijke voordelen. De puurheid van hun tint is verbluffend helder; zelfs gevangen in de glas van een fles, behouden ze hun essentie intact, de tijd tartend zonder ooit te verwelken.
De wateren van Saint-Laurent, hoewel ze de kracht van genezing in zich dragen, ontsnappen met een geur die nauwelijks uitnodigend is. Ze herinneren, in hun geur, aan de beruchte reputatie van vergeten eieren, hun geur variërend met de capriolen van de lucht. Smaakloos glijden ze door de keel, en wekken een subtiele verkwikking op, als een drank die de zintuigen prikkelt zonder ze ooit te overweldigen.
Maar voorbij hun genezende deugden, hebben deze wateren bijna een magische gave: ze geven nieuw leven aan verwelkte vegetatie. Ik heb verwelkte gentianen en sprieten van parelgras gezien die, ondergedompeld in hun bron, zich oprichten en de glans van hun kleuren terugkrijgen, alsof ze geraakt zijn door een betoverde toverstaf. Toch blijf ik sceptisch over hun vermogen om de zoete geur van bloemen te herstellen, want sommige kwaliteiten lijken buiten het bereik van deze wonderbron te liggen. De inwoners van de regio hebben een andere praktische toepassing voor deze wateren gevonden: ze dienen als een natuurlijke zeep, waardoor de was en de huid stralend wit worden.
Laat me u de verborgen deugden van de wateren van Saint-Laurent vertellen, die zich onthullen in de intimiteit van de baden, de strelingen van de douches, de zachtheid van de dranken, of de sluier van de dampen. Om de voordelen volledig te begrijpen, zou men de witte jas van de arts moeten aantrekken, met een oplettendheid als van een lynx de patiënten die in deze heilzame wateren zijn ondergedompeld observeren en de geheimen van hun genezing afleiden.
Hier komt de heer Maurice Fuzet du Pouget in beeld, de geleerde en bescheiden inspecteur van deze wateren. Zijn kennis, zo uitgebreid als de diepten van de bronnen, zou de wereld kunnen verlichten over de dagelijkse wonderen die hij observeert. Ik smeek hem, niet als kritiek maar als fervent bewonderaar, om zijn ontdekkingen te delen. Laat de heer Fuzet du Pouget mijn woorden niet als een verwijt beschouwen, maar als een oproep om de geheimen van deze wateren aan het licht te brengen.
Want, voorbij de reeds uitgevoerde analyses, blijft er een oceaan van kennis te verkennen, om het actieve principe, de sleutel tot de genezing, te ontdekken. In de ingewanden van de aarde, in elke bron, sluimert een mysterie dat alleen wacht op de scherpzinnigheid van een nieuwsgierig geest om onthuld te worden. De wateren van Saint-Laurent zijn geen uitzondering; ze nodigen wetenschappers en artsen uit om in hun diepten te duiken om het licht terug te brengen.
In de diepten van Saint-Laurent stijgen de wateren als oude genezers op, die hun voordelen bieden in baden en douches. Ze zijn de balsem voor de felle reuma, het licht voor degenen die door verlamming in de schaduw zijn gedompeld, de verlichting voor de pijnen van jicht en ischias, en de troost voor gezichten gemarkeerd door neuralgie. Zelfs doofheid, deze stille isolatie, vindt weerklank in het gefluister van deze wateren, die de blokkades met een zachte ontknoping oplossen.
Huidziekten, deze ziekten met hun meervoudige en kromme gezichten, transformeren onder hun aanraking. Gebroken botten en verwonde gewrichten zetten zich weer recht, alsof deze wateren doordrenkt zijn van de essentie van het leven.
Elke dag schrijven de wonderen zich in het vlees en de geest van degenen die in deze wateren baden. En toch lijkt het alsof hun potentieel onbekend blijft voor de ogen van de overheid. Het militaire ziekenhuis van Bourbonne-lès-Bains, hoewel opgericht door koningen en verrijkt door de eeuwen, is niet meer voldoende. Een nieuw heiligdom van genezing in Saint-Laurent zou een eerbetoon zijn dat recht en verdiend is voor onze soldaten, deze helden gemarkeerd door de littekens van de oorlog, die verdienen om kracht en gezondheid terug te vinden in de omhelzing van deze wateren. Een dergelijke instelling, gewijd aan onze beschermers, zou alleen maar de plaatsen verfraaien, zonder ooit de burgerlijke instellingen te overschaduwen die zijn levensadem delen.
In een afgelegen hoek, waar de wateren hun eindeloze melodie zingen, staan eenzame instellingen, elk gewiegd door het gefluister van de rivier. Stel je voor, als je wilt, dat deze genereuze wateren voldoende zijn om de verlangens van elke plek te vervullen, zoals een moeder over haar verspreide kinderen waakt.
Laat dan je blik verdwalen in het melancholische panorama van Saint-Laurent: de grijze daken van de gebouwen van het militaire ziekenhuis vervlechten zich met de donkere majesteit van de bergen, terwijl de stoïcijnse rotsen het dorp omringen. De kloof, verstikt en ontbloot, draagt de littekens van lawines en woeste stromen, als een levend tableau van de ongetemde natuur.
De wateren van Saint-Laurent, gevangen in dranken en dampen, zijn een balsem voor de ziel en het lichaam. Ze infuseren soepelheid en vitaliteit, verdrijven astmatische pijnen en catarrale kwalen. De gezwollen klieren, de invasieve lever en milt, allen buigen onder hun weldoende invloed. En in hun wijsheid genezen ze zelfs de melancholie, deze schaduw die in de geest dwaalt, dreigend om de jeugd in wanhoop te verzwelgen.
Elke reis draagt een verhaal in zich, een anekdote die de ervaring tot leven brengt. Als een verteller die zijn publiek respecteert, bied ik u de mijne aan, kort maar authentiek. Het is een fragment van waarheid, een bijna historische herinnering, die ik nederig aan uw voeten leg.
Bijna een eeuw geleden, in de vallei van de Allier, een priester van Laveyrune, een man van geloof en woord, die, vanuit zijn preekstoel, vurig declameerde tegen de dronkenschap, deze plaag van de bergen. Zijn welsprekendheid schilderde krachtig de fatale gevolgen van deze ondeugd, voor een gefascineerd maar sceptisch publiek.
In dezelfde tijd liepen twee boeren, wiens uiterlijk een zekere welvaart verried, zij aan zij, ongevoelig voor de preken van de priester. Hun pad leidde naar een kroeg, waarvan de groene uithangbord in de wind danste als een belofte van troost. De een klaagde over een warmwaterbron die onder zijn woning ontsprong, deze nutteloos achtend. De ander, de kans ruikend, haastte zich om een ruil voor te stellen: de fontein tegen een jasje van cadis, gemaakt door zijn vrouw Jacqueline voor het feest van Allerheiligen.
De overeenkomst werd gesloten, en de notaris van Saint-Laurent verzegelde de overeenkomst zonder uitstel. Wie van de twee was de slimste? Het verhaal zegt het niet. Maar de fontein, die een familietraditie werd, is in handen gebleven van de oorspronkelijke koper. De afstammelingen, tegenwoordig, zouden het misschien kunnen overdragen, maar tegen welke prijs? Het jasje van cadis is niet meer dan een versleten herinnering, en er is geen twijfel dat de gevraagde compensatie heel anders zou zijn.
Oud vakantieshotel met een tuin aan de oever van de Allier, L'Etoile Gastenhuis ligt in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, Ardèche en Cevennen in de bergen van Zuid-Frankrijk. Op de kruising van de GR®7, GR®70 Stevensonpad, GR®72, GR®700 Régordane-pad, GR®470 Bronnen en Kloven van de Allier, GRP® Cévenol, Ardéchoise Bergen, Margeride. Talrijke rondwandelingen voor wandelen en dagtochten per fiets. Ideaal voor een ontspannen en wandeltocht.
Copyright©etoile.fr